Elke dag ben ik bang dat iemand mijn kind vermoordt met een boterham met pindakaas. Ja, je leest het goed. En nee, ik maak geen grapje. Deze keer niet.
Ik besefte dit laatst toen ik las dat voormalig Amerikaanse vicepresident Dick Cheney ooit bang was dat vijanden hem zouden vermoorden door de draadloze afstandsbediening van zijn pacemaker te hacken. Hoewel het lachwekkend klinkt, kan ik hem begrijpen. Het lijkt me beangstigend om afhankelijk te zijn van het moraliteitsbesef van derden. Sterker nog: Ik begrijp dat heel goed sinds mijn jongste zoontje ook is overgeleverd aan de moraal, het verstand en de daadkracht van derden. Hij heeft een anafylactische allergie: een extreme allergie voor – in zijn geval – pinda’s.
Moordwapen
Met een simpele pindakaasboterham hebben mensen zonder het te beseffen een moordwapen in handen. Op een school met honderden kinderen die vrijwel allemaal dol zijn op pindakaas begeeft mijn zoontje zich dus constant in een mijnenveld. Tel daarbij op de onwetendheid van kinderen en de scepsis die veel mensen hebben ten opzichte van zo’n bizarre aandoening, en je hebt ineens een gevaarlijke situatie.
Uitdaging
De eerste keer dat mijn man en ik hoorden over het bestaan van deze allergie was via een leidster op het kinderdagverblijf, haar kleinzoon had het. Wij hoorden het met stijgende verbazing aan. Een kind dat niet eens in de buurt van een pinda kon komen? Dat altijd medicijnen bij zich moest dragen? En waar de hele school rekening mee moest houden? Dat was toch bijna niet te doen? We wisten toen nog niet dat wij een half jaar later voor dezelfde uitdaging zouden staan.
Vreemd
We zaten met ons gezin op een terrasje en bestelden wat te drinken. Het werd geserveerd met een bakje nootjes erbij. Onze jongste was twee en had nog nooit nootjes gegeten omdat we altijd wat voorzichtig waren met het introduceren van nieuw voedsel vanwege allergieën in de familie. Maar hij graaide in het bakje en ik liet hem. Mijn man zei: ‘Pas een beetje op’. Ik besloot mijn zoontje de nootjes toch maar af te nemen, nog voordat hij ervan gegeten had. Een minuut of tien later kroop hij ineens op schoot en gedroeg zich vreemd. Slap. Afwezig. En hij wees naar zijn keel. Maar even later wilde hij weer spelen, dus we lieten hem gaan. Totdat hij begon te projectielbraken en daar niet meer mee ophield totdat we thuis waren. Hij was nog dagen ziek.
Simpel
Mijn man wilde eens testen of het iets te maken kon hebben met die nootjes en smeerde een likje pindakaas aan de binnenkant van de elleboog van ons zoontje. Binnen een mum van tijd verschenen er flinke galbulten. We namen contact op met de huisarts. Hij werd getest, hij bleek de hoogst meetbare pinda-allergie te hebben, en dat was dat. We kregen een tas met medicijnen, waaronder twee noodinjectiepennen, wat instructies, en dat was dat. We moesten protocollen gaan opstellen met het kinderdagverblijf en de school. En dat was dat.
Naïef
Ons zoontje is zo allergisch dat hij zelfs van sporen van pinda’s een reactie kan krijgen. Denk hierbij aan bultjes over zijn hele lichaam of kortademigheid. Zou hij per ongeluk (een deel van) een pinda eten, dan kan hij binnen vijf minuten sterven. Zijn luchtwegen kunnen opzwellen waardoor hij stikt, hij kan in een shock raken en een hartstilstand krijgen.
Ik geloof niet dat dit direct tot ons doordrong. In het begin dachten we bijvoorbeeld dat het wel mee zou vallen met die ‘sporen van’. Totdat we op een dag met een opzwellende peuter met blauwe lippen richting ziekenhuis scheurden. Onderweg viel hij telkens even ‘weg’. Het liep goed af. Achteraf gezien hadden we gewoon zo’n noodinjectie moeten zetten en een ambulance moeten bellen. Maar wat wisten wij toen?
Dankbaar
Terwijl we enorm opzagen tegen de moeilijke gesprekken met het kinderdagverblijf en later ook de school, hebben beide erg goed en behulpzaam gereageerd. Vanaf het begin denken ze met ons mee, ze faciliteren en helpen in de communicatie naar klasgenootjes en ouders. Gelukkig zijn de meesten begripvol, en de enkeling die dit niet is, wordt snel ‘terechtgewezen’ door andere ouders of de leerkrachten. Het voelt prettig en fijn.
Toch kunnen ondanks al deze goede bedoelingen niet alle risico’s worden uitgesloten. Kinderen zijn onwetend, impulsief, ze zien niet de gevaren zoals wij die zien. In een kinderlijke ruzie zijn dingen snel gezegd of gedaan. En als zoiets gebeurt, weten degenen die erbij staan wat hen overkomt? Hoe te handelen? Zijn ze snel genoeg?
Aan, uit, weg
Gelukkig voor Dick Cheney begreep zijn cardioloog zijn angst. Met een simpele klik schakelde hij deze gevaarlijke mogelijkheid van zijn pacemaker uit. Probleem opgelost, angsten weg.
Ik hoef waarschijnlijk niemand te vertellen dat je een allergie niet aan en uit kunt switchen. Er bestaat een kleine kans dat ons zoontje eroverheen groeit. Tot die tijd is het hopen dat niemand in zijn omgeving op het idee komt om eens uit te gaan testen hoe zo’n anafylactische reactie er nu eigenlijk uitziet. Door hem bijvoorbeeld simpelweg een boterham met pindakaas in het gezicht te duwen. In een boze bui. Tijdens een kinderlijke ruzie.
Links:
Pinda-allergie: Algemene informatie
Anafylactische shock: hoe te herkennen en te handelen?
Meer over anafylaxie
Hoe scholen er mee om kunnen gaan
Hoe fout het kán aflopen…
22 reacties op “Aan en uit. Dood of levend.”