Waartoe ik allemaal in staat ben

Ik keek gisteren naar het achtuurjournaal – althans, dat wat er van over was – en ik moet zeggen: ik snapte die ‘nieuwslezer’ wel een beetje. Dat je eens één keer in je leven in je beste pak helemaal gek en verward met een neppistool zwaaiend je fifteen minutes of fame wil claimen. Prime time, op de nationale televisie. Ik zou het alleen tijdens Gooische Vrouwen gedaan hebben, maar ieder zijn voorkeuren.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik ook weleens van die momenten heb. Als ik op kantoor zit bijvoorbeeld. Als de muren en de telefoontjes en de collega’s met z’n allen op me afkomen. Als de koffie op is en de watertank vervangen moet worden en de printer maar blijft schreeuwen om papier, allemaal tegelijk. Dan wil ik ook weleens uit mijn schaduw stappen en op nationale televisie roepen wat ik op mijn lever heb.

Maar ondertussen
Soms, als ik een beetje vissig naar mijn beeldscherm zit te staren (voor de buitenwereld vriendelijk glimlachend) denk ik bij mezelf: mensen moesten eens weten waartoe ik in staat ben. Ze zien me hier als die vriendelijke gedienstige secretaresse die altijd braaf hun koffie bestelt, paperjams verhelpt en voor de -tigste keer hun kwijtgeraakte sleutels herbestelt. Maar ondertussen! Ondertussen is er niemand, niemand die weet dat ik heel goed met paperclips ben. Bijvoorbeeld.

Als ik een beetje mijn best doe buig ik een aardig hartje van zo’n clip. Met wat meer moeite krijg ik er misschien wel een kraanvogel uit. En dan markeerstiften. Ik zou mensen gewoon nachtmerries kunnen bezorgen met een wit velletje en een simpele markeerstift, liefst neongeel. Maar mijn verborgen kwaliteiten liggen pas echt bij nietjes en perforators. Dat brute geweld, dat zielsnijdende geluid van metaal-op-papieractie. Soms doe ik gewoon een hele stapel ineens. Tjakka! Perforatorgangbang.

Doorgeladen
Niemand kent mijn dubbelleven, niemand weet dat ik hier hele dagen undercover zit. Dat ik stiekem mijn okselhaar laat staan, een huispak draag onder mijn jeans en ’s avonds een bril op mijn neus. Niemand weet waartoe ik allemaal in staat ben. Dat ik straks misschien keihard met een doorgeladen nietmachine op de gang sta te zwaaien: ‘Handen omhoog of ik niet!’

Dat ik zal eisen dat ik beschikking krijg over de printerruimte. En dat ik heus niet in mijn eentje handel; een collectief van onderdrukte secretaresses staat achter mij en we hebben overal in het gebouw paperjams verstopt en als ze onze eisen niet direct ingewilligd worden saboteren we alle koffiezetapparaten. Misschien werp ik ze ook een briefje toe met instructies. Expres vol typefouten, om te benadrukken waartoe ik in staat ben.

Relax of ik schiet
Maar wees gerust (ook meelezende AIVD), ik beleef dat soort momenten alleen in mijn hoofd. Want er is natuurlijk een groot gapend gat tussen denken en doen. Ik zou het nooit écht in mijn hoofd halen, laat staan durven. Daar ben ik veel te schijterig voor. In gedachten durf ik alles, ik voer het alleen niet uit.

Maar hij dus wel. Verwarde Man. Hij bedacht het, trok zijn netste pak aan en hij deed het. Voor vijftien minuten waande hij zich zijn undercover alter ego. Zijn verkeerde hersenhelft nam het over en daarna zou hij nooit meer die gewone jongen zijn die hij hiervoor was. Once you go wack, you never go back. Maar ik ben morgen weer gewoon Iris de perforerende koffiebestellende paperjamverhelpende secretaresse. En ik zeg eerlijk: daar kan ik prima mee leven. Ik hoop mijn collega’s ook. Misschien moet ik ze toch eens inlichten over mijn verborgen paperclipombuigkwaliteiten.