Als moderne, fatalistische moeder doe ik regelmatig aan doemdenken. Dan probeer ik me voor te stellen hoe het zou zijn als mijn kinderen iets ergs zou overkomen, als ze depressief zouden zijn of gehandicapt.Het is een soort dwangneurose om mezelf met beide benen op de grond te houden. Gelukkig-zijn doet rare dingen met me. Mijn kinderen hebben heus weleens wat hoor: een snotneus, pseudo kroep of astma. Niet altijd fijn, maar ze kunnen er prima mee leven. Je kind kan veel ernstigere dingen hebben. Of iets minder ernstig, maar heel gênant. Zoals Gilles de la Tourette of zo.
Dit is een column voor Ze.nl. Lees hier verder.
18 reacties op “ZeMama column: Droogneuken”