Rockin’ Miele

Terwijl ik een poging deed heel stil achter mijn laptop te zitten en inspiratie op te doen voor een column, werd de leegte in mijn bovenkamer verstoord door mijn vaatwasser. Doorgaans is onze Miele in full action een geruststellend achtergrondgeluid, maar lag het nu aan mij of klonk hij vanavond anders?

Waarschijnlijk zat hem iets dwars. Een opstandige pollepel of de eigenwijze steel van een pannetje.  Ik luisterde nog eens. Klap-klap-stamp, klap-klap-stamp. Verdraaid! Dit klonk als Queen’s We Will Rock You. Geen twijfel mogelijk! Freddie Mercury was herrezen en huisde in mijn vaatwasser. ‘Buddy you’re a boy make a big noise. Playin’ in the street gonna be a big man some day,’ neuriede ik verder. Heel gezellig, maar funest voor mijn concentratievermogen.

Vibe
Tuurlijk, Ik kon opstaan en kijken wat er loos was, wellicht het benarde pollepeltje uit zijn positie bevrijden. Maar dat zou mijn vibe verstoren; de inspiratie die nu toch echt onderweg moest zijn. Geen denken aan. Dus tolereerde ik dit privé huiskamerconcert terwijl ik ondertussen een poging deed iets zinnigs op papier te krijgen. Klap-klap-stamp, klap-klap-stamp. De cursor knipperde vervaarlijk in het agressief witte vlak en Freddie – zoals ik Miele ondertussen had omgedoopt – beukte er lustig op los in mijn hoofd. ‘You got mud on yo’ face. You big disgrace. Kickin’ your can all over the place’ (Singing ‘Dit-wordt-nooit-een-column’) Klap-klap-stamp, klap-klap-stamp.

Misschien kon ik Freddie wel een toontje lager laten zingen zonder op te hoeven staan? Er moest iets zijn waarmee ik de aanzwellende demonen in mijn hoofd kon verdrijven en het moest een allesoverstemmende teringherrie zijn. En als ik zeg teringherrie, dan bedoel ik dat liefkozend. Mooie herrie zoals Metallica of Sepultura, helden uit mijn (post)-puberteit. Boven op zolder, onder ladingen stof, moesten nog ergens hun CD’s liggen. Later kregen ze gezelschap van The Smashing Pumpkins en Alanis Morisette en weer later van verzamel cd’s met klassieke muziek. En nog later kregen ze helemaal geen gezelschap meer. Maar lang leve de moderne tijden, ik hoefde helemaal niet naar zolder te lopen.

Duiveluitdrijving
Binnen een paar muiskliks schalde Chaos AD door de boxjes van mijn laptop. Heerlijk. Geluk overspoelde me. Zonder Freddie te willen beledigen (niets dan goeds over de doden) rockte dit toch net wat lekkerder weg. Ik zette Sepultura op repeat. In de stilte tussen de nummers door liet Freddie telkens even van zich horen. Klap-klap-stamp, Klap-klap-stamp. Die combi was best goed te hebben. Ik voelde ook dat er inspiratie onderweg was. Het trilde, het galmde, het rockte en borrelde onder mijn hersenpan. Die knipperende cursor begon er steeds lieflijker uit te zien. Dit ging een toppertje worden, ik voelde het tot in mijn headbangende haarwortels.

Totdat een scherp, piepend geluid precies samenviel met het einde van Chaos AD. Het was Freddie die de geest had gegeven. Ofwel Miele die aangaf dat de pannetjes schoon waren. Geheel onverwacht verdween daarmee ook mijn prille inspiratie als een duivel voor een crucifix. Wat een pech, geen column vandaag. Maar ach, je kunt zeggen wat je wil van Freddie Mercury, hij deed wel mooi mijn vaat.