Eierkoek, wie is er niet slank mee geworden?

De vakantie is voorbij. Dag rust, dag zonnetje, dag Wiener schnitzels. Alles is weer business as usual en de broekriem moet weer aangehaald worden. Figuurlijk maar vooral letterlijk. Mijn extra kilo’s kunnen na ruim een half jaar echt niet meer doorgaan voor zwangerschapskilo’s. Tijdens de vakantie hebben ze bovendien gezelschap gekregen van een andere kilo die zomaar kwam aanwaaien en bleef plakken. Tijd voor actie dus, voordat het al te gezellig gaat worden daar op die heupjes.

Denk nu niet dat ik zo’n eeuwig lijnende jojo ben: Binnen een maand van dik naar dun en weer terug. Of nog erger: Iemand die elke dag opnieuw weer begint met lijnen en rond koffietijd al zwicht voor het eerste het beste stuk Multivlaai van een jarige collega. Om met volle mond te roepen: ‘Vooruit, nog eentje dan. Morgen begin ik echt. Echt!’
Als ik het doe, doe ik het goed. De enige andere keer dat ik heb gelijnd was een half jaar na mijn vorige zwangerschap. En het lukte. Dankzij Sonja. Ja echt. Die troela die Bakker met haar achternaam heet en toch zegt dat je taartjes moet laten staan. Ik weet het, het is hopeloos ouderwets, passé, so last season. Als je een beetje hip bent doe je Dr Frank of het Dukan dieet van de sterren.

Zoals ik al zei: Ik lijn maar twee keer in mijn leven, dus heb ik geen zin om op dat vlak met de trends mee te gaan. Bovendien is Sonja haar beloften de vorige keer nagekomen. Daar houd ik van. Good ol’ Sonja werd dus gewoon weer uit de kast getrokken. Gezellig elke avond aan de aardappeltjes met jus en rode bietjes. En niet te vergeten een eierkoek als tussendoortje.
De eerste dagen waren zwaar. De derde dag was ik zelfs in staat om een groenteblikje dat niet open ging door het raam te smijten. Daarna kwam ik langzaam in een soort flow. Ik verzoende me met mijn lot. Ik parkeerde mijn verstand in een ver hoekje en deed braaf wat Sonja me voorschreef: Rode bietjes? Bah, ik eet nooit rode bietjes. Ik lust helemaal geen rode bietjes. Maar Sonja zei het. Dus oké, we aten rode bietjes.

Soms mag je ‘s avonds na het diner nog een sinaasappel. Wow! Een hele sinaasappel. Geloof me, na twee weken lijnen word je daar reuze opgewonden van. Je droomt er een nacht van tevoren al van. Het laat je de hele dag niet los. Vanavond mag ik een SINAASAPPEL! Maar eerst die bietjes nog. En het verplichte bakje rauwkost. Als ik daarmee begin, galmt Sonja’s stem altijd door mijn hoofd ‘Je mag rauwkost et’n soveel al je lust.’ (denk zelf de nasale robotstem erbij). Ik prik nog een vorkje. Als mijn maag na een halve bak knaagvoer nog steeds gromt, galmt ‘Laat die leeuw maar brull’n.’ een paar keer rond.

Ondanks het herhalen van mijn eigen mantra ‘Laat gáán die honger. Laat het los…’ heb ik tijdens het schrijven van deze column toch negen toffifees naar binnen weten te werken. Het laatste restje vakantiegenot, ik heb het zojuist geconsumeerd. En genóten dat ik heb! Let’s call it a SAS. Of een PMS, dat kan ook nog.

Morgen begin ik wel opnieuw. Echt!