Toen ik net negentien was ging ik op kamers. Mijn ouders hielden hun hart vast. Ze waren bang dat ik binnen een paar weken, uitgemergeld of doodziek van voedselvergiftiging, weer voor hun deur zou liggen. Ik had nog nooit in mijn leven een pan vastgehouden, laat staan ermee gekookt. En eerlijk is eerlijk: ik was ook niet iemand die je zoiets met een gerust hart zou toevertrouwen.
Dit is een gastcolumn voor de website van Chantal Straver. Lees hier verder.
5 reacties op “Best te hachelen!”