De zaal van het Lezersfeest waar ik zou optreden bood ruimte aan 150 mensen, zo had ik begrepen. Twee weken lang had ik me daar de vreselijkste voorstellingen van gemaakt: Hon-derd-vijf-tig mensen! Zij zouden elk woord dat ik uitsprak opvangen. Geen enkele hapering of verspreking zou hen ontgaan. En ja, ook als ik het op een gillen zette, struikelde of hyperventilerend ter aarde stortte zou dat niet onopgemerkt blijven. Bij elke nachtmerrie werd de zaal groter en killer en uiteindelijk verwerd ik tot een geslacht dier in de vitrine van een helverlichte slagerszaak, naakt overgeleverd aan de grillen van het publiek.
Deze column schreef ik speciaal voor Schrijven Online. Lees hier verder.
10 reacties op “Plankenkoorts”