De string is uit!

Ik kom al jaren bij de fysio en manueel therapeut, laten we hem Michiel noemen. Vroeger ging ik naar Michiel voor RSI-gerelateerde nekklachten. Voor de behandeling hoefde ik alleen mijn shirt uit te doen en mijn oorbellen. Een eventueel onderhemdje mocht ik aanhouden. Daar hield ik ‘s ochtend bij het uitkiezen van mijn kleding dus rekening mee. Ik ben niet iemand die erop kickt om halfnaakt voor een therapeut te staan. Hoe meer kleren, hoe beter. Wat er onder de gordel gebeurde was nooit van belang, de broek kon aanblijven. Altijd.

Bekkenklachten
Na lang uitstellen belde ik vorige week weer eens naar Michiel voor een afspraak. Mijn bekkenklachten waren een half jaar na de bevalling nog steeds niet over en dat begon me te irriteren. Goed voorbereid – want: onderhemdje aan dat niet uithoefde en okseltjes netjes onthaard en geparfumeerd, ging ik vandaag de deur uit.
Eerst hielden we een sociaal praatje. Over hoe lang het geleden was, over mijn werk, vakanties. Toen informeerde hij naar mijn klachten. Ik vertelde hem over de zeurende pijn onderin mijn bekken en dat het soms uitstraalde naar mijn benen. Terwijl ik dat zo aan het vertellen was, bekroop me een onbehaaglijk gevoel. Hij zou toch niet…?

Vandaag is rood
Michiel stelde nog wat vragen, maar ik was er al niet meer bij met mijn hoofd.
Ineens draaide hij zijn kruk bij en zei handenwringend: ‘Nou, dan zullen we maar eens gaan kijken.’
Ik keek hem vragend aan, hopend dat wat ik zo-even had gedacht een belachelijk waanidee van me was geweest.
‘Je mag je broek uitdoen.’
Wát?! Zeg dat het niet waar is!
‘En mijn blouse en mijn oorbellen dan?’ Ik was helemaal van de kaart.
‘Die mag je aanhouden.’
Ik gaf mezelf een denkbeeldige knal voor mijn hoofd. Tuurlijk, wat dacht je dan Moneypenny? Je komt voor je BEKKEN! Waarom had ik mijn hersens vanmorgen niet gebruikt? Waarom had ik juist vandaag besloten dat ik een witte stretchbroek aan moest? Elke vrouw weet dat rood de enige kleur is die niet doorschijnt onder witte kleding en laat het enige rode ondergoed dat ik in huis heb nu toevallig een kanten string zijn. Om het geheel af te maken was hij verwassen. Je kent het wel, met van die miniscule stiekjes die gaan rafelen.

Mantra’s
Ik durfde Michiel niet aan te kijken. Ondertussen probeerde ik mezelf te kalmeren: Die man ziet honderd paar witte billen in verwassen strings per jaar, het is zijn beroep, waar hebben we het over?
Hij bleef op zijn kruk zitten en ik moest met mijn halfblote billen voor hem gaan staan. Juist: op gezichtshoogte.
‘Buk maar even helemaal naar voren.’
Pardon?!
‘Even helemaal naar voren, zo ver als je kunt.’
Lieve lezers: als jullie dit hadden kunnen zien zouden jullie met plaatsvervangende schaamte door de grond zijn gezakt.
Wat zat er anders voor mij op dan te bukken. Zo diep mogelijk.
Ik mantra-de verder in mijn hoofd: Dit is heel normaal, hij ziet het elke dag. Niets aan de hand. Heel normaal. Maar op de een of andere manier wilde het maar niet werken.
Het enige wat werkte waren uiteindelijk de verlossende woorden: ‘Kom maar weer omhoog.’

Toen ik Baby vanavond de fles gaf, keek ik met een half oog naar de tv. RTL Boulevard stond op.
‘De string is uit!’ kirde Leco van Zadelhoff.