Cliché maar o zo waar: Een kind op de wereld zetten is het mooiste dat er is. Alleen dat gezeur over de bevalling achteraf, daar heb ik niets mee. Ik behoor niet tot de grote groep vrouwen die elke gelegenheid aangrijpt om uitgebreid verslag te doen van haar extreem zware, complexe bevalling. Van die types die je dwingen naar het bewijs te kijken in de vorm van foto’s, homevideo’s of de littekens van hun keizersnee. Nee echt, niemand had het ooit eerder zo zwaar als zij. Dat bestaat niet.
Kick
Ga toch weg. Geen enkele ervaring zal ooit mijn bevallingen overtreffen. Pijnlijk? Nou èn? Ik zat er niet mee. En zeg alsjeblieft niet dat ik dan wel gemakkelijke bevallingen gehad zal hebben, want als straf zal ik ze je van minuut tot minuut uit de doeken doen. Pijnstilling heb ik ook niet gehad, niet eens een aspirientje. Wat ik dan toch heb met bevallingen? Volgens mij ben ik er verslaafd aan. Vergelijk het met hardlopen. Niet dat ik daar zo’n fan van ben -het idéé alleen doet me al wit wegtrekken- maar dat schijnt op den duur ook pijnlijk te zijn. Toch doen er elk jaar opnieuw weer duizenden mensen mee aan de marathon van Rotterdam. Ze krijgen er namelijk een kick van.
Maanlanding
Dat heb ik dus met bevallen. De pijn die overgaat in een roes en na een poosje zelfs lijkt op een trance waarbij je buiten jezelf treedt, de glorieuze overwinning aan het einde waarbij alle aanwezigen voor je staan te juichen: geweldig. In plaats van een lelijke medaille of een goedkope, gegraveerde beker hou je je eigen, lieve baby’tje in je armen. Oké, dat kan soms ook spuuglelijk zijn, maar door voorgenoemde roes zie je daar echt niets van, geloof me. Op dat moment heb je een gevoel alsof je eigenhandig de wereld hebt gered, het onbreekbare wereldrecord hordelopen hebt verbroken of je eerste maanlanding hebt gemaakt.
Olifantsjong
Waarom ik dan geen tien kinderen heb? Heel eerlijk: ik ben niet zo’n fan ben van het negen maanden durende voortraject. Ik weet het, ik had er zelf voor gekozen en ik zal er ook niet over zeuren. Kort samengevat: Bij de eerste heb ik negen maanden overgegeven en bij de tweede was ik met zeven maanden al zo rond dat het leek alsof ik elk moment een uit de kluiten gewassen olifantsjong ter wereld kon brengen. Achteraf bleek het daar aardig bij in de buurt te komen, maar dat terzijde. Mijn motto: Liever negen bevallingen dan nog één keer negen maanden zwanger.
Barbamama
Vergeet ook niet dat een kind klauwen met geld kost. Daar word je potverdorie nog beroerder van dan van, pak hem beet, een 36 uur durende meerlingenbevalling met vacuümpomp en totaalruptuur.
En dan je lichaam, dat wordt er ook niet beter op. Eén zwangerschap gaat nog maar de tweede keer wil het toch allemaal net wat minder vlotjes terugveren in zijn oude toestand. Alsof het model samen met de moederkoek uit je lichaam is verdwenen. Ik heb nog maanden rondgelopen met een Barbamama figuur.
Maar ach, ik mopper nu wel maar vraag het me over een half jaar nog eens. Misschien ben ik dan alweer zwanger van de derde.
2 reacties op “Bevallingsjunkie biecht op”