Om acht uur ‘s ochtends werden we al op de afdeling Dagbehandeling verwacht. Dat klinkt behoorlijk vroeg maar schijn bedriegt: hij was al nummer 5. En dat zou hij de rest van de dag blijven. “Nummer 5, Zoontje Moneypenny, kan zich klaarmaken voor vertrek naar de OK”, “Nummer 5, Zoontje Moneypenny, wordt verwacht op de OK.”
Efficiënt
Nadat ik eerst in een charmant XXL blauw pak met bijbehorend sexy haarnetje was gehesen, mocht ik mee de OK in. Een futuristische ruimte was het. Geheel steriel en metaalkleurig spiegelde het ons tegemoet. De enige kleur in het geheel was blauw. Ziekenhuispakkenblauw. Wel zes stuks ziekenhuispakkenblauwe mensen liepen om ons heen en voerden als een geoliede machine elk hun eigen taken uit. ‘Snel’ en ‘efficiënt’ leken de steekwoorden.
Narcose
Het moment kwam waarop hij onder narcose moest. Net een jaar oud en wat leek hij klein daar op die grote tafel met die enorme lampen erboven. Maar hij worstelde en hij streed met alles wat hij in zich had.
‘Wat is dat manneke sterk zeg!’ hoorde ik iemand gefrustreerd mompelen terwijl ze hem uit alle macht in bedwang probeerden te houden.
‘Stil maar, mama is bij je. Stil maar, mama is bij je.’ Ik bleef het zeggen totdat mijn tranen het overnamen en ik alleen nog maar angstig terug kon staren in die vragende oogjes.
Zijn rechterarmpje stak nog in de lucht toen een blauwepakkenmens me bij mijn schouders nam en zei: ‘Hij is in slaap, u mag meekomen.’
Ik streek het armpje naar beneden en aaide nog een keer over zijn buikje voordat ik bijna hardhandig de ruimte werd uitgewerkt.
Horror
Ik stond nog bij te komen op de hal toen de arts zich alweer liet zien. Alles was goed gegaan. Voor zo’n klein manneke had hij behoorlijke grote neusamandelen, werd er nog aan toegevoegd voordat hij me vooruit snelde richting verkoeverruimte. Een klein bedje met daarin mijn bebloede zoontje werd achter ons aan gereden. Hij was al aan het bijkomen! Wild draaide hij in het rond waardoor het bloed zich over zijn gezicht en de lakens verspreidde. Het had wel iets van een horrorfilm.
Gekrijs
Hoe wakkerder hij werd, hoe harder hij huilde, daar tussen de nummers 1 t/m 4 en inmiddels ook nummer 6. De andere kindjes lagen vooral versuft om zich heen te kijken. Een enkeling kotste een bakje vol, van de misselijkheid door de narcose of het bloed in de keel. De mijne krijste het hele ziekenhuis bij elkaar. Ik pakte hem op en drukte hem dicht tegen me aan terwijl mijn blauwe pak donkerrood kleurde.
Opzij, opzij, opzij!
De zuster kwam binnen. Nummer 7 lag waarschijnlijk al onder het mes en zou zometeen de verkoeverkamer bereiken want er moest plaatsgemaakt worden! Tijd om Zoontjes gezichtje schoon te maken was er niet en doordat hij zich niet wilde laten neerleggen, kon ik ook mijn blauwe pak niet uitdoen. Met het blauw-rode pak en een bebloed, krijsend manneke op mijn arm liep ik het halve ziekenhuis door, terug naar de afdeling. We hadden er flink de pas in want de zuster moest meteen ook een nieuwe lichting amandelklantjes ophalen.
Bezoekers in de houten wachtkamerstoeltjes die we passeerden en die toch al nerveus waren voor de afspraak waarop ze zaten te wachten, keken ons en elkaar verschrikt aan. O god, wat was dit? Was het een zwaargewond kind dat onderweg was naar de spoedeisende hulp? Werd er misschien een scène opgenomen voor een nieuwe dramaserie? Of was het een hele slechte grap?
Niet te flauw
Niets van dat alles. Ik was het maar, Moneypenny. Met nummer 5 op mijn arm. Die overigens een half uur later alweer heerlijk aan het spelen was nadat hij drie boterhammetjes had weggestouwd. Hij had gewoon honger, daarom krijste hij zo. Hij had natuurlijk al vijftien uur niet meer gegeten. Want tja, voor zo’n operatie moet je wel nuchter zijn. Patiëntje èn moeder.
***********************************************************************************
Wil je me helpen door mijn korte thriller “Paspoort naar vrijheid” te nomineren voor de kwartaalprijs van Vrouwenthrillers? Dat zou fijn zijn! Het enige wat je hoeft te doen is dit formulier invullen: http://tinyurl.com/3gxux5s Bij ‘Antwoord’ vul je de titel in. Bedankt!
***********************************************************************************
10 reacties op “Ziekenhuisserie”