Ze leeft te lang, ze leeft te laaang!

Ooit heb ik het gepresteerd om mijn eigen verjaardag te vergeten. Nou ja, tot elf uur. Toch best erg. Je begrijpt dat dat nog voor het Facebooktijdperk was van verjaardagsapps, telecombedrijven die je (op jouw kosten?) sms’en en vrolijke Yves Rocher medewerkers die bellen om je een hartelijk-gefeliciteerd-mevrouw-Moneypenny-wij-mogen-u-een-speciale-verjaardagsaanbieding-doen! te wensen.

Achterstevoren plassen
Een doodordinaire, papieren kalender was waar we het toen mee deden. Zo’n ding hebben wij nog hoor. Het hangt alleen om esthetische redenen achter ons toilet. Als vrouw zie je hem eigenlijk dus nooit. Mijn man natuurlijk wel, en die komt dan ook regelmatig met zogenaamd hulpvaardige weetjes:
‘De 24e is Tessa jarig.’
‘Maar schat, de 24e was gisteren,’ antwoord ik.
‘Nou ja, ik dénk er tenminste aan.’
‘Een dag te laat, ja. Wat heb ik dáár nu aan?’
‘Verhang die kalender dan.’
‘Of draai de pot om.’
‘Of plas voortaan achterstevoren.’
Dat soort zinloze discussies.

Verrassing
Het moge duidelijk zijn dat ik heel weinig belang hecht aan verjaardagen – en helaas voor mijn omgeving geldt dat niet alleen voor mijn eigen verjaardag (sorry jongens!). Ik schijn daar een van de weinigen in te zijn. Vreemd genoeg zijn de meeste mensen dol op verjaardagen. Kinderen bijvoorbeeld. Ze zijn nog zo onbedorven en oprecht blij met een verjaardag, eender welke: die van henzelf, van een vriendje of gewoon van hun moeder. Onze oudste ging vanavond stiekem een tekening maken voor mij, in bed. Ik deed natuurlijk alsof ik niets in de gaten had. Om negen uur riep hij van bovenaf: ‘Mammie, ik kan niet slapen!’ Heeft hij anders nooit, dus ik ging naar boven. Zogenaamd per ongeluk duwde hij nog net met zijn voetje een tekening en wat stiften onder zijn bed, en mompelde iets over een verrassing. Ik deed alsof ik niets zag. Morgen gaat hij samen met zijn broertje ‘Angry Birdsday’ zingen voor me. Met een uitgestreken gezicht, want ze menen het echt. Dat is ook de jeugd van nu. Happy Birthday’s kennen ze niet, Angry Birds zijn hun belevingswereld.

Met je kartonnen bordje
En dan de collega’s. Ze begonnen er vandaag al over. Hoe, waar en hoe laat ik morgen mijn verjaardag wilde vieren. What de fok! Mijn verjaardag? Op kantoor?! Het liefst wil ik ze uit de weg gaan, die lieve, goedbedoelende collega’s. Ik kan namelijk helemaal niet tegen aandacht. Ik word er dom, verlegen en onhandig van. Ik ga gekke dingen doen en zeggen. Niet dat ze dat niet gewend zijn van mij, maar toch. Bij ons op het werk heerst ook nog de traditie van het zingen. Zingen! Kan een mens zich erger generen dan wanneer zij in een bedrijfskantine, met een kartonnen bordje gebak op schoot en tien verschillende kleuren lipstick op haar wangen, wordt toegezongen door een stel volwassen mannen en vrouwen? En dan denken ze dat je op je verjaardag vrij neemt om eens flink te feesten? Sure. Helaas voor mij zit ik dit jaar wat krap in mijn verlofdagen.

**********************************************************************************

P.S. Bedankt aan iedereen die op mij gestemd heeft als nieuwe columniste voor Chicklit.nl. Jullie hebben je zin gekregen (haha…) Ik ben uitverkoren! Woensdag komt mijn eerste column online.