Het is een soort Wet van Miss Moneypenny: elke keer als ik een Geniale Schrijfinval heb, sta ik net onder de douche, zit ik op de fiets, in de auto of op de wc. Of ik bevind me in gezelschap. Kortom: Ik ben nooit ergens waar ik gemakkelijk één van mijn vele notitieboekjes tevoorschijn trek. Daar meende ik iets op gevonden te hebben: een memorecorder. Je weet wel, zo’n klein inspreekapparaatje waar je al je zoete invallen op kwijt kunt.
Knight Rider
Tegenwoordig douche, fiets, rij of toiletteer alleen nog in het gezelschap van mijn memorecorder, we lijken wel een verliefd stel. Ondanks het feit dat het ding erg op een mobiele telefoon lijkt en ondanks het feit dat tegenwoordig zoveel mensen ogenschijnlijk in zichzelf praten vanwege headsets, oortjes en minuscule kraagmicrofoontjes, voel ik me een volslagen idioot als ik het zelf doe: een Rainman, een gestoorde zwerver, een Michael Knight devant la lettre (‘K.I.T.T., I’m in trouble. Come get me!’). Al zien anderen het niet, ik wéét dat er niemand terugpraat.
Even terzijde: Ik praat ook regelmatig in mezelf hoor. Op kantoor bijvoorbeeld, als ik denk dat er niemand in de buurt is. Het gekke is: als het eens voorkomt dat een collega me betrapt, zegt diegene steevast: ‘Ach, dat doe ik zelf ook vaak hoor.’ Afgaande op het aantal mensen dat me dat inmiddels heeft opgebiecht, zou ik er vanuit kunnen gaan dat de hele wereld een gonzende massa van murmelende malloten is. Dat is niet zo. Waarom zeggen mensen het dan? Om mij op mijn gemak te stellen? Not working!
Kim Holland
Terug naar die memorecorder. Ik geneer me er dus voor en daarom ben ik constant bang dat ik hem ergens laat slingeren. Stel je voor dat iemand hem vindt en afluistert! Dat is gewoon té stom. Ik heb eens op mijn memorecorder ingesproken dat ik niet moest vergeten mijn memorecorder af te luisteren, het was al erg genoeg dat ik dat zelf terughoorde. Ook gebruik ik hem wel eens als veredeld boodschappenlijstje. Het zal maar gebeuren dat iemand jaren na mijn dood die memorecorder tegenkomt -helemaal blij dat er nog een ‘herinnering’ aan mij bewaard is gebleven- en dan hoort hoe ik met een gortdroge stem zeg: ‘Niet vergeten: tampons kopen.’
‘Zo snel mogelijk afluisteren en de boel wissen,’ zou je zeggen. Maar dat doe ik dus niet. Ik stel het uit. Ik háát het namelijk om mijn eigen stem te horen. Doordat ik het ding meestal gebruik terwijl ik druk bezig ben met andere zaken, klink ik als een astmatische pornoster. Tel daarbij op dat ik van mezelf een vrij nasaal stemgeluid heb en je hoort een soort computergestuurde Kim Holland. Zoiets is gewoonweg niet motiverend, kan ik je vertellen.
Ik zag twee beren
Gelukkig is er iemand in ons huishouden die mijn memorecorder wel echt op waarde kan schatten: onze driejarige zoon. Hij wist na één keer toekijken al precies hoe het ding werkte en sindsdien doet hij niets anders dan rec, stop, afluisteren met play en weer van voren af aan. En wissen: ho maar. Telkens als ik dat ding oppak om mijn berichten uit te gaan werken, worstel ik me eerst door tien Op een grote paddenstoel’s heen, vijf Op een houten bruggetje’s en een stuk of wat Ik zag twee beren.
Als je me ooit tegenkomt, als een bezetene pratend tegen een niet terugpratend apparaatje: negeer me. Er is een genie aan het werk. Er worden geweldige ideeën geboren waar de wereld niet zonder kan.
10 reacties op “Wat Kim Holland en schrijven met elkaar te maken hebben”