Wat ik dus niet heb met crematies

Geconcentreerd luister ik naar het geluid van de Mephisto’s van de uitvaartondernemer die zich traag vastzuigen aan de vloer en dan weer loslaten. Als een log monster met grote, kleffe poten. Zzzuig, napp. Stilte. Zzzuig, napp. Stilte. Langzaam en zeer aanwezig. Normaalgesproken zou zich op dit punt een column in mijn hoofd vormen over waarom, wáárom in vredesnaam uitvaartondernemers zuignapschoeisel dragen terwijl ze heen en weer banjeren in de stilte van een crematie. Zijn ze doof? Is het aandachttekort? Een obsessie voor octopussen?

Hou je in
Vandaag word ik niet geplaagd door dwingende literaire stemmen in mijn hoofd. Nu even niet. Dankbaar absorbeer ik het geruststellende zuigplopritme. Tegelijkertijd tel ik de stenen in de muur boven de levensgrote foto van mijn lieve tante. Niet huilen, niet huilen. Kom op, je bent toch geen mietje?! Ze is ruim tachtig geworden, ze is in haar slaap overleden. Men zegt dat de dood verenigt met geliefden die je voorgingen. Het is goed zo. Kijk, de directe familie op de voorste rij huilt ook niet. Hou je in, man.

Affiniteit is een pre
Maar ik ben dus wel een mietje, big time. Ik heb totaal geen affiniteit met crematies. Aangezien affiniteit een pre is (die twee woorden zijn immers altijd aan elkaar gelinkt, let maar eens op) zou ik zwaar zakken voor de zoektocht naar de beste crematiebezoeker. Ik weet dat die niet bestaat, nog niet althans, want met de huidige koers van SBS6 sluit ik niet uit dat die er ooit komt. Ik noem een ‘Sterren Huilen Zonder Zakdoek’, ‘So You Think You Can Cry?’ of zelfs ‘Sterren Dansen op het Lijk’, met een schaterende Patty in een glitterpakje. En ik ben dus de allerslechtste kandidaat ooit.

Mietjes United
Ik ben het wrak dat al hysterisch wordt bij de aanblik van een kist, of bij de eerste tonen van Pachelbel. Gelukkig heb ik een partner in crime: mijn zusje, mijn zakdoekmaatje. Zij heeft precies dezelfde afwijking. Iets met genen natuurlijk. Zet ons bij een uitvaart van een volstrekt vreemde en ons gehuil overstemt geheid dat van de naaste familie. Zodra we uit zelfkennis en voorzorg op de achterste rij zijn gaan zitten, begint het: Wie Laat De Eerste Traan? (SBS, bel me nu!) Ik probeer de mooie toespraken niet te horen door te denken aan mijn werk, een boodschappenlijstje voor het avondeten en wat er eigenlijk met Gorbatsjov gebeurd is sinds de jaren ’90. Mijn zusje verdenk ik van het oplossen van moeilijke sudoku’s.

De Achterhoofdfluisteraar
Al vrij snel vormt zich toch een brok in mijn keel die ik probeer te verdrijven door het vergelijken van achterhoofden. Als je erop gaat letten zie je pas de diversiteit die daarin bestaat, en hoeveel je van zo’n achterhoofd kunt aflezen. Er zijn arrogante achterhoofden, verdrietige achterhoofden en achterhoofden waarbij je met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kunt abstraheren dat de voorkant lelijk is. Soms schilder ik er smileys op. Ook hier zie ik trouwens weer mogelijkheden voor SBS6: De Achterhoofdfluisteraar, of gewoon een gortdroge quiz met Maureen du Toit.

Zakdoek leggen
Bij de crematie waar we  nu zijn wint mijn zusje. Al na vijf minuten moet ik het afleggen tegen de mooie woorden, prachtige muziek (niet eerlijk, ze hebben mijn lievelingsstuk gekozen), het avondeten, mijn levensgrote dode tante, Gorbatsjov, de droevige achterhoofden en natuurlijk die fokking Mephisto’s. De eerste traan laat ik gewoon rollen, die vang ik niet op. Misschien dat niemand het merkt. De tweede en de derde laat ik ook nog hun gang gaan, maar daarna wordt mijn kraag wel erg nat. Stom dat ik mijn zakdoek in mijn tas heb laten zitten. Nu moet ik bukken, de rits openen (iedereen kijkt om), mijn zakdoek opgraven en mijn kin deppen (iedereen kijkt weer voor zich).

Gezusterlijk
Als het einde van de uitvaart nadert zijn we allang vergeten wie de eerste traan liet, er zijn er zoveel gevloeid. Gezusterlijk gaan we in de rij langs de kist voor een laatste groet aan de overledene, allebei even ongemakkelijk. En terwijl de uitvaartmedewerker die ons in de gang opwacht, droog en werktuiglijk: ‘Uw jassen hangen links, de uitgang is rechts’ fluistert, vallen mijn zusje en ik elkaar snikkend in de armen, sportief als we zijn. Hell yeah. De Dood Verenigt. (SBS6: mailen mag ook)

***********************************************************************************

Vandaag is de laatste dag dat je kunt stemmen op de nieuwe columniste van  Chicklit.nl. Ik zit bij de laatste vier kandidaten! Krijg ik je stem?

• Ga naar Chicklit.nl 
• Scroll naar beneden en klik op ‘Klik hier om in te loggen’
• Log in met Facebook-/Twitteraccount of je e-mailadres (Het kan dat je eerst een account moet aanmaken, huiver niet, dat is zo gepiept).
• Stem! Ik ben de laatste in het rijtje (‘I.H.’)