Toedeloe

wcMijn hernieuwde ervaring met een openbaar Nederlands toilet na de vakantie was er eentje van onverwachte sensaties. Dat had niets te maken met de betwiste deplorabele staat van het Franse sanitair. Niets daarvan. Op het tankstation net over de Nederlandse grens had men een ‘2theloo’.

Doorgedraaide sloten
Niks geen tl-verlichte ruimte, triplex deurtjes met doorgedraaide sloten of afgesleten toiletbrillen. Bij 2theloo was er design, sfeervolle muziek, gedimde spotjes die een aureolisch licht schenen over mijn campingsmoking en chloorgebleekte haardos. Maar eerst moest ik vijftig cent in een automaat stoppen, pas daarna werd ik door een metropoortje de sanitaire hemel in geleid. Al snel werd mij duidelijk: dit was wat God geschapen moest hebben toen hij zich stierlijk verveelde op de achtste dag.

Hoerige plek
Even voor de duidelijkheid: ik bevond me dus op een tankstation. Zo’n hoerige plek langs de snelweg waar duizenden mensen per dag langs komen. Ze doen er hun behoeften, slaan cola in, laten wat troep achter en rijden weer door. Het is een oord waar je gewoon snel weer weg wil zijn en het liefst zonder tussenkomst van een levensmoede toiletjuffrouw die je nors aankijkt omdat je bent vergeten wat kleingeld in de zakken van je onderwegbroek te stoppen, voordat je gillend van de naderende incontinentie uit een nog rijdende auto sprong, op zoek naar eender welk toilet.

[diˈzajn]
Toch moet een zwaar verveeld iemand ooit bedacht hebben dat juist dit de ideale plek was voor een design poeppaleis met ‘relaxerende’ muziek, geparfumeerd toiletpapier en een oogstrelend behangetje. Na afloop kon je je handen wassen in een klaterend watervalletje en je make-uploze reizigersgezicht bewonderen in de prachtige spiegel erboven. Klein nadeel was dat de spiegel bruin getint en dusdanig ‘subtiel’ verlicht was, dat ik eigenlijk vrijwel niets zag. De vrouw die me aanstaarde vanaf het wazige glas kon net zo goed de vrouw achter me in de rij zijn. Maar ook dat is [di’zajn] natuurlijk.

Bloemetjestampons
Toen ik me eindelijk geïnstalleerd had, vouwde ik het papiertje open dat de automaat had uitgespuwd als dank voor mijn vijftig cent. Het was een voordeelcoupon. Je kreeg wel 50 hele centen korting op de producten uit het winkeltje van 2theloo. Wacht eens, er was dus ook nog een winkeltje? Ik vroeg me af wat ze daar dan verkochten. En wie daar werkte. De norse toiletjuffrouw die ineens een flinke promotie had gemaakt? Naast het afsoppen van potten en het vervangen van schijtlint, mocht ze voortaan ook luxe producten gaan verkopen. Maar wat dan? Tampons met een bloemmotiefje? Kunstdrollen in geschenkverpakking? Spiegels waar je wél in kon kijken?

Ontspan!
Geheel comfortabel en bewierookt op mijn lekker warme toiletbril, lukte het toch niet om me te ontspannen. Het voelde allemaal zo… tegennatuurlijk. Mijn joggingbroek met koffievlekken contrasteerde wel erg met het behang en het geluid van mijn klaterende plas detoneerde met de new age klanken uit de dure boxen. Pas toen ik mijn broek weer ophees, drong het tot me door: Een toilet moet niet poepchic zijn. Integendeel. Piesen en poepen is een oergevoel, een instinct. Daar moet je niet tegenin willen gaan met kleurig behang, parfum en muziekjes. Nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar die Franse hurktoiletten waren helemaal zo slecht nog niet.

  15 reacties op “Toedeloe

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Anti-spam code * * Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.