Tijdschriften

Oops!De Franse camping waar we deze zomer waren had een ‘leeshoek’; een klein tafeltje naast de ingang van de receptie waar gasten hun stukgelezen tijdschriften konden dumpen, ter lezing en vermaak voor anderen. Toen mijn man op een ochtend onze croissants afhaalde bij de receptie, had hij meteen alle Nederlandstalige bladen voor me meegenomen.

Kliekjes
Met opgetrokken neus bekeek ik de Libelle’s, Esta’s, Opzij’s en een ZIN. Ik ben een Grazia en Glossy meisje en soms een Viva of Flair meisje, maar nooit een Libelle, Esta of Opzij meisje. Mijn uit Nederland geïmporteerde tijdschriften had ik echter al dagen geleden verslonden en op de leestafel gegooid, evenals hun nog schaamtelozere Franse varianten met namen als Public, Closer en Oops! Die waren in no time verdwenen, want wie bekijkt nu niet graag snapshots van struikelende sterren, de groeiende buik van Sarkozy’s eega of close-ups van cellulitisdijen van Franse B-sterretjes? Het enige wat me dus nog restte waren andermans kliekjes.

Verrassend
Toen man en kinderen op een ochtend naar de rivier waren voor gewichtige mannenzaken -het bouwen van een dam-, installeerde ik me bij de caravan voor vrouwenzaken. Ik las wat stukjes uit de Libelle. Best te doen. Later realiseerde ik me dat ik er twintig minuten in had gelezen voordat ik het weglegde en verder ging met de ZIN, een voor mij onbekend blad met verrassend interessante interviews. Daarna durfde ik me te wagen aan een Esta en de Opzij. De Opzij vond ik altijd iets voor potteuze feministes met veel okselhaar, maar eerlijk gezegd trof ik ook hier -buiten de nog steeds zeer nadrukkelijk uitgedragen femi boodschap- erg boeiende artikels aan, over boeken en literatuur en zo. En ik las een artikel over de ‘munttheemoeder’. Ik weet niet of het grappig bedoeld was, maar ik vond het grappig.

Crisis
Blij werd ik echter niet van deze ontdekkingen. In het geheel niet. Volgens het colofon was de ZIN bestemd voor 50-plussers. En het feit dat ik de Libelle te pruimen vond, betekende zeker dat ik op het punt stond te veranderen in een doorsnee huisvrouw met 2,1 in HEMA kleertjes gestoken kinderen, een huis vol Jan des Bouvrie en een Janneke Brinkman servies? En dan de Esta. Jeetje. Of de Opzij. Goh. En toen zat ik dus in een identiteitscrisis. Was ik toch niet dat oppervlakkige Grazia meisje waarmee ik me allang had verzoend? Was ik een mindful Esta vrouwtje of –o dear!– een rijpe ZIN-vrouw? Een Libelle moeke? Het moest niet gekker worden. Mijn hele wezen stond op zijn kop vanwege een stapeltje fucking tijdschriften.

Opzij!
Maar daar heb je vakantie voor: Alle tijd om dingen op een rijtje te zetten, om dichter bij jezelf te komen. Volgens de Esta tenminste. Ik had zo’n vermoeden dat het antwoord op mijn crisis ook dichtbij te vinden was. Ik moest gewoon even uitzoeken welke van mijn mede campeurs die tijdschriften daar had neergelegd en wat voor types zij waren; het was vast niet zo erg als ik dacht. Daarom speurde ik dagenlang de dichtbevolkte drie hectare camping af: De grijze vrouw met het sudokuboekje op het strand, verborg zij soms een ZIN in haar rieten tas? Ging die decafé cappuccino drinkende meid in King Louie jurkje straks haar Esta’s in de leeshoek leggen? Zag ik daar een Libelle in het klapstoeltje van de Leiderdorpse vrouw die elke avond met haar kinderen stond te badmintonnen?

Maar helaas, zoals dat gaat op een camping langs de Route National, werd er doorgereisd. Er was geen spoor meer van de daders. Niemand kwam nieuwe ZIN’s, Libelle’s of Esta’s aanleveren. En tuinbroekendragende, kortgeknipte lesbo’s zag ik ook nergens. Het duurde even om dit te verwerken, maar aan het einde van mijn vakantie heb ik me maar verzoend met mijn innerlijke crisis. Dat was tenminste wat de ZIN me adviseerde. Maar niet voordat ik in het holst van de nacht naar de leeshoek was geslopen om ongezien mijn tijdschriften terug te leggen.

**************************************************************************************

Trouwens, de Esta bracht me zelfs op een idee. Ik stuitte er op de rubriek ‘Aaf Graaft’, waarin Aaf Brandt Corstius de handtas van een lezeres analyseert. Ik dacht: dat kan ik ook! Nee, niet beter, wel dieper: Moneypenny graaft door!
Stuur dus een foto van je omgekeerde prullenbak, je wasmand, je toilet of wat dan ook naar info@irishoux.nl en ik zeg je wie je bent. Ik voorspel zelfs je toekomst!

  22 reacties op “Tijdschriften

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Anti-spam code * * Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.