Hoe het gesprek kwam op inbrekers is niet relevant, maar een vriendin van een vriendin vertelde me laatst tijdens een saai verjaardagsfeestje dat ‘men’ haar had verteld dat je je waardevolle spullen ‘s nachts nooit in een kluis moet bewaren. Je leest het goed: Waardevolle Spullen Niet In Kluis.
Die dure maar lelijke ring die je ooit van je geliefde hebt gekregen, je gloednieuwe Breil, je hele Disneybeeldjesverzameling van groot naar klein, de hele flikkerse boel: Niet achter slot en grendel. Nachtelijke insluipers worden namelijk boos als ze hun gading niet kunnen vinden. Heel boos. En dan vallen ze met een Kalashnikov je slaapkamer binnen en schreeuwen je wakker uit je fijne droompje over zachte puppies en vakantiehuisjes in Toscane en dan gaan ze je bedreigen en mishandelen zodat je hen zwetend van angst gaat vertellen waar alles ligt.
Visioen
Toen ik ‘s avonds in bed lag, zag ik het voor me. Hoe Christine (zo noem ik haar maar even) aan de andere kant van de stad bezig was haar waardevolle spullen te verzamelen. Haar complete handtas, de Lucardi sieraden in haar beautycase-met-cijferslot, haar laptop, haar telefoon, de urn met haar opa’s as die ze voor de gelegenheid ook maar even oppoetste, en als laatste haar luxueuze handgemaakte vibrator met 12 Swarovski kristallen en afneembare pluim van maraboeveren die ze van haar veel oudere vriend had gekregen (ik weet dit niet omdat ik het wil weten, maar omdat het me tegen wil en dank werd verteld). En hoe ze alles netjes uitstalde op de eettafel.
Hoe ze het met een scheef hoofd bekeek, het verzamelde geheel nog even rangschikte. Moest ze misschien ook de gebruiksaanwijzing van haar telefoon erbij doen? Daar zou ze vast nog dagenlang haar blonde boblijnhoofdje over breken. Net zoals de vraag of ze niks vergeten had. ‘Men’ had haar namelijk verteld dat je het geboefte niet de indruk moest geven dat er elders in huis nog iets te halen valt. En hoe wist zij nu wat zo’n boef allemaal denkt? Of waardevol vindt? Of wat voor smaak hij heeft? Dus huppekee, de lelijke broche die ze van haar oudtante had geërfd, ging er ook bij.
Eergevoel
Ik bedenk me hoe ze die nacht wakker lag. Hoe ze lag te luisteren of er al wat tuig op haar mooie spulletjes afkwam. Maar niks hoor. Misschien hadden ze het wel niet gezien, of waren ze stilletjes haar huisje voorbij geslopen? Naar de buurvrouw of zo, omdat zij ook deze geweldige tip van ‘men’ had gekregen, en die dientengevolge veel mooiere spulletjes had uitgestald. Wellicht kwam Christine’s eergevoel daar bovendrijven, zo is ze wel. Die lelijke troep van de buurvrouw? Ze hees zich overeind op haar ellebogen. Dat ging haar toch zeker niet gebeuren hè?
Hoe ze de avond erna alles opnieuw uit de kast haalde, netjes op tafel schikte, sfeerlampje aan. Anders werden die roofvogels misschien wel boos dat ze niet voldoende licht hadden, en dadelijk konden ze de schakelaar niet vinden en oh, oh, oh, kwamen ze alsnog met die blaffer haar slaapkamer op. Ze had ook maar een appeltaart gebakken en een thermoskan met verse koffie ernaast gezet. En de gordijnen geopend, natuurlijk. Maar de volgende ochtend: weer geen spoor van nachtelijke bezoekers. Zelfs het pinpasje dat ze met de code erbij bij de voordeur had gelegd, was onaangeroerd.
Welkom
Ik zag voor me hoe ze zich een dag later opnieuw opmaakte voor een Kalashnikov-vrije nacht. Hoe ze zich, tijdens het uitkloppen van haar welkom deurmat, bedacht dat ze het gewoon wat aantrekkelijker moest maken. Misschien moest ze een speurtochtje uitzetten met opdrachten, zoals een breinbreker voor de code van haar beautycase. Of ze kon een paar van haar spullen verstoppen en een rebus tekenen voor de vindplaats. Wie weet werd het zo gezellig dat ze wel even kon aanschuiven voor een potje hints. Ik zag haar helemaal staan daar, midden in de nacht in haar Tweety nachthemd met haar Garfield pantoffels; een dildo in een meterkast uitbeeldend voor het schaterend schorriemorrie dat onderuitgezakt in haar loveseat zat.
Met een glimlach op mijn gezicht viel ik in slaap. Totdat ik even later badend in het zweet wakker werd. Een nachtmerrie van heb ik jou daar! Stoppelbaardig gajes in een Tweety nachthemd bedreigde me met een dildo en eiste dat ik appeltaart voor ze ging bakken en hints met ze speelde om een broche, en als ik niet meedeed zouden ze me afvoeren in opa’s urn. Voordat ik weer durfde te slapen, ben ik beneden toch maar even mijn portemonnee op tafel gaan leggen. Op de slaapkamerdeur plakte ik een briefje: ‘Als je tot hier gekomen bent, heb je echt alles. Laat me in godsnaam slapen.’ En daaronder nog een rebus, met het recept van mijn appeltaart.
19 reacties op “Roofvogels met zwaaiende dildo’s”