Positivisme

Wat heb je nodig om een nieuw geloof te starten? Ik zeg: Een charismatische leider (ikzelf), een medium om Het Woord te verspreiden (Twitter) en wat volgelingen (mijn followers). En zo werd Het Positivisme een feit. Mijn nieuwe geloof moest een aanloopje worden naar het schrijven van positievere columns. Een week lang zou ik louter positief en aardig doen en na afloop zou ik er bovendien een column over schrijven.

Entertainerig
De reden? Mijn vaste proeflezer Werner. Hij roept soms dat ik te veel zeur, klaag of afzeik in mijn columns. En gelijk heeft hij. Dat doet hij zelf ook, dat is normaal als schrijver van columns. Want negatief doen is gewoon heel makkelijk. Elke week (en in het geval van mijn schrijfmaatje: drie keer per week, een beetje respect graag!) moet er weer iets leuks en entertainerigs verschijnen voor de hongerige lezertjes. En ja, die lezen op z’n tijd best graag een venijnige, valse, vileine column. Over mijn ergernissen ten opzichte van mensen die zich niet weten te kleden, vervelende mannetjes of diktietige, roodharige vrouwen. Maar niet elke week dus.

Misselijk
Overenthousiast startte ik met mijn nieuwe geloof. Op Twitter wenste ik mijn tweeps niet zomaar een goedemorgen, maar een héle goeoeoede morgen (een beetje op z’n Gastons). Ik feliciteerde echt iedereen met alles: verjaardagen, jubilea, kleine successen. Ik deelde welgemeende complimenten uit, stak veren in uitgestoken achterwerken en zonnestraalde de hele wereld bij elkaar met afschuwelijk vrolijke uitspraken. Over mijn geweldige kinderen, het lekkere weertje buiten en mijn lieve collega’s. Ik werd er zelf eerlijk gezegd een beetje misselijk van, maar dat kon ik natuurlijk niet twitteren, vanwege: niet positief.

Neposivisme
Eigenlijk begon dat Positivisme me al heel snel te jeuken. Nadat ik elk positief feit uit mijn leven in tien varianten het internet over geslingerd had, was de roze koek een beetje op. Bij wijze van laatste strohalm greep ik me vast aan het neposivisme: negatieve dingen omdraaien naar positieve dingen.

MijnEchteNaam
Vriendin heeft zomaar een aaiphone van haar baas gekregen als verjaardagscadeau. Hmppf. Belachelijk.
3 minutes ago

MijnEchteNaam
P.S. Doe mij zo’n baas. #Iphone
2 minutes ago

MijnEchteNaam
Of zou je baas dan 24/7 met je willen Whatsappen? Er zit vast een addertje onder ‘t gras. Vergeet mijn vorige tweet maar.
1 minute ago

MijnEchteNaam
Echt zielig, voor die collega, dat ze een aaiphone van haar baas heeft gekregen. Ben blij met mijn Baasje. Die doet zoiets tenminste niet.
10 seconds ago

Nieuwe slachtoffers
Het werd hoog tijd dat ik mijn geloof eens wat breder ging trekken dan het internet en het betrekkelijke eenrichtingsverkeer van Twitter. Ik keek eens over mijn laptop heen. Mijn kinderen! Altijd dankbare slachtoffertjes voor wat extra moederliefde. Gezellig plantte ik mezelf tussen hen in op de grond. Ik pakte een dinosaurus, tyrannosaurus of hoe die dingen ook mogen heten, en begon lekker met ze mee te spelen. Hele verhalen verzon ik. Over hoe de dieren ziek waren omdat ze verkeerde plantjes gegeten hadden en dat er snel een dierendokter moest komen. Van Lego bouwde ik een dierenhospitaal en met wat keukengerei in een oude schoendoos creëerde ik een dokterskoffer.

Gewoon
Dolblij werden mijn kinderen ervan. We speelden wel vijf hele minuten ontzettend positief, totdat de eerste beker met ranja omging. Waar ik normaal gesproken met rollende ogen, vloekend en tierend (uiteraard in smurfentaal) naar de keuken zou stampen voor een schoonmaakdoekje, zei ik nu rustig: ‘Geeft niks, kan gebeuren. Mammie ruimt het wel even op.’ En dat zei ik ook bij de tweede en zelfs bij de derde -net opnieuw gevulde- beker ranja. Ik voelde me helemaal geweldige superpositivomammie, totdat mijn oudste vroeg wanneer mama weer ‘gewoon mama’ werd. Dan weet je gewoon dat je te ver bent gegaan.

Opluchting
Maar het ergste moest nog komen: een column schrijven over positivisme. Met de beste wil van de wereld valt daar gewoon niets positiefs over te zeggen. Ik kan dan ook  niet anders dan concluderen dat mopperen en afzeiken veel gemakkelijker is. Het lucht ook zo lekker op. En dat is ten minste voor één persoon heel positief.

N.B. Het Positivisme geloof is vanwege gebrek aan belangstelling cq. een charismatisch leider, vanaf heden opgeheven.