Ondertussen in de echte wereld

Hé lijpe gast!

Kom op man, dat met die chemische wapens en zo, wat was dat nou weer allemaal? Ik vind het niet echt leuk meer, weet je. We hebben het hier over oorlog hè, dat moet wel volgens de regels. Een beetje éérlijk.

Je mag best schieten en zo. Of bermbommen, granaten, soit. Ik schiet bij jou een poppetje weg en jij knalt er twee van mij neer, prima. Maar met die massavernietigingsdingen gaat de lol er wel heel snel vanaf hoor. Stel dat het Dr. Evil zou lukken om de wereld te veroveren binnen één dag (nee, ik doe niet aan spoilers – weet niet of je hem al gezien hebt) dan is er toch geen ene flikker aan die hele film? En eerlijk gezegd vond ik het ook wel heel zielig, al die vrouwen en kinderen die naar adem lagen te snakken en langzaam crepeerden. Dat moet je gewoon niet meer doen, oké?

Kijk, als ik zou willen kan ik natuurlijk ook chemische gasjes in jouw kamp gaan gooien, want die heb ik hier ook genoeg staan hoor (Geloof je me niet? Ik heb foto’s!)  maar dat doe ik dus niet want dat is flauw.

De volgende keer doen we gewoon weer pief-paf-poef, gijzelingen, een beetje martelen. Of doe eens iets origineels, verras me. Dat ik denk: Tjee, waar zou hij vandaag mee komen? Maar geen, ik herhaal: géén chemische wapens meer, oké? Dan is er straks niks meer van de wereld over en dat is ook weer niet helemaal de bedoeling hè? Afgesproken dus?

Groetjes,
Je Vijand

P.S. Als jullie toch door blijven gaan, dan mogen wij natuurlijk ook chemische wapens gebruiken hè? Anders is het niet eerlijk.