Verjaardagen, ik heb er niets mee. Die van anderen vergeet ik per definitie. De keren dat ik er een dag (of erger) te laat achter kwam dat een goede vriendin of een familielid jarig was, zijn ontelbaar. Nu is dat deels mijn eigen schuld want om esthetische redenen -je bent een stijlvolle vrouw of je bent het niet- hangt de verjaardagskalender bij ons achter het toilet. Dat was gewoon mooier, echt. Laat het me je niet hoeven uitleggen.
Potjandorie
Een klein nadeel daarvan -ach, het is maar een detail- is dat je als vrouw altijd zit op de pot. Juist, met je rug naar die muur. Dus zie ik nooit iets van dat ding. Mannen daarentegen plassen staand en kijken daardoor tijdens het wateren wèl naar onze gezellige selfmade kalender met vrolijke gezinsfoto’s (ik beken, wij hebben er ook zo eentje). Mijn man komt regelmatig van het toilet af en zegt dan: ‘De 24e is Tessa jarig.’
Waarop ik antwoord: ‘Maar schat, de 24e was gisteren.’
‘Nou ja, ik dénk er tenminste aan.’
‘Een dag te laat ja. Wat heb ik dáár nu aan?’
‘Verhang die kalender dan gewoon.’
‘Of draai die pot om.’
‘Of plas voortaan achterstevoren.’
Dat soort zinloze discussies.
It’s my party and I cry if I want to
En dan mijn eigen verjaardag! Ik haat het om in de belangstelling te staan. Op onverklaarbare wijze gaat alles dan mis. Ik reageer verkeerd op cadeaus (‘O, leuk. Die goedkope pennen schrijven inderdaad het fijnst!’), verwar in de haast mijn bezoekers en hun drankjes met elkaar, sla per ongeluk iemand over bij het uitdelen van de taart of ik vergeet compleet dat ik nog een hele koelkast aan kaasjes en salades had ingekocht. Daar kom ik natuurlijk pas achter als de visite al uren vertrokken is. Eigenlijk is het een wonder dat mijn vrienden elk jaar weer langskomen.
Zij leeft te lang, zij leeft te laaaaang!
De Jarige Job zijn op je werk: ook al zo’n verschrikking. Collega’s hebben je kantoor overdadig versierd (elk jaar smeek ik ze om het NIET te doen en elk jaar flikken ze het me toch weer), waardoor Jan en alleman die langsloopt er een opmerking over maakt, of erger: je kantoor binnenkomt om je te feliciteren en… te zoenen. Als dank voor al die hartelijkheid hoor je te trakteren, nog zo’n crime. Niet dat ik er te vrekkig voor ben, maar al die flauwekul zeg. Opnieuw kleffe handjes en gekus en vervolgens gaan ze voor je zingen. Zingen! Kan een mens zich erger generen dan wanneer zij in een bedrijfskantine, met een kartonnen bordje gebak op schoot en tien verschillende kleuren lipstick op haar wangen, wordt toegezongen door een stel volwassen mannen en vrouwen? Vergeef me, maar ik zak door de grond.
Whoopsie Daisy
So far het leed dat ‘mijn verjaardag’ heet. Die van onze vriendin Daisy daarentegen is een compleet ander verhaal. Voor die leuke, trendy en altijd gezellige Whoopsie Daisy maak ik een uitzondering. Daisy is everyone’s BFF. Jong of oud. Hip of muts. Daisy geeft je goede raad, steun en gezelligheid. Ze weet alles over kleding, make-up en beautyproducten en is nooit te beroerd om het met je te delen. Ze strooit met cadeautjes, zorgt bij iedereen voor een lach op het gezicht en weet altijd een stoute roddel of een geinige anekdote op te dissen. Zo’n vriendin wil iedereen toch wel? Haar verjaardag vergeet je toch nooit?
Dus 1 april: Whoopsie Daisy jarig. Ik hoef het niet op mijn kalender te zetten, achterstevoren te piesen of mijn wc-pot te verhangen want vergeten doe ik het niet.
Van harte gefeliciteerd Daisy! Dat we nog vele jaren van je mogen genieten.
(Deze column schreef ik voor de website Whoopsie Daisy die inmiddels niet meer bestaat)