Genetisch gemanipuleerde kindjes

WesternAls ik het parkeerterrein van de speelgoedwinkel af rijd, moet ik me inhouden om niet mijn raampje open te draaien en te schreeuwen: ‘Kijk mij: Ik ben Sinterklaas, de goedheiligman! En mijn auto is een volgepakte stoomboot! Joehoeoeoeoe!’ Het gevoel van een afgeladen kofferbak vol LEGO en Playmobil is onbeschrijflijk. Het is dan ook mede hierdoor dat ik een hekel heb aan verlanglijstjes. Ze beknotten me in mijn enthousiasme en artistieke vrijheid. Daarom doen wij het dit jaar helemaal anders, zo had ik bedacht. Wij doen het andersom.

Alles voor de kinderen
Eerst spendeer ik een hele dag in de grootste speelgoedwinkel van de stad. Ik bekijk alles uitvoerig, leef me helemaal uit en Whatsapp af en toe een hysterisch fotootje naar mijn man (die de pret probeert te bederven met reacties als ‘Hou je nu een beetje in!’, ‘Ze hebben al zoveel,’ en ‘Spelen ze toch niet mee!’, en die ik op mijn beurt vakkundig negeer). Alles wat ik leuk vind gooi ik in twee winkelwagens en bij de kassa tel ik een half maandsalaris neer. Niets gaat er boven het geluk van mijn twee bloedjes.

Pro forma
Pas lang na het orgastisch inkoopspektakel, als de cadeaus ingepakt en geëtiketteerd in hun schuilplaats liggen, komen de verlanglijstjes. Want tja, ze horen er natuurlijk toch bij. Sinterklaas zonder verlanglijstjes is als patat zonder mayo, als sleeën zonder sneeuw, als Geer zonder Goor. En wie ben ik om de Sinterklaasidylle van mijn schatjes te verstoren? Dus vooruit met de geit, als een lullige pro forma zitting duiken we de speelgoedcatalogus in.

Kleimachine
‘Kijk dan mam! Dit is vèèèt! Die wil ik, die wil ik!’ De oudste wijst naar een Play-Doh milkshake machine. Shit, die heb ik niet gekocht. Uiteraard niet, ik vermijd klei als de waterpokken. Heb je het eenmaal in huis, zie er dan maar eens vanaf te komen. Jaren later word je er nog mee geconfronteerd; in stopcontacten, tussen de toetsen van je piano of zoals laatst: in mijn knoflookpers, toen de kinderen die hadden ontdekt als ‘haarsliertenmaker’.
‘Nou, die is wel heel duur.’ Ik knik naar het apparaat. ‘Ik weet niet of de Sint dat kan betalen.’
‘Hij is maar twintig euro hoor, ‘ antwoordt mijn zoontje.
Verdorie, ik vergeet telkens dat hij al cijfers kan lezen.

Dynamiet
Zwijgend bladeren we verder.
‘Wooow!’ begin ik te gillen als we bij de Playmobil aanbelanden. Moet je die Goudmijn zien! Met echt goud en een plofkoffer en allemaal vallende rotsen. Echt gi-ga-gaaaaaaf!’
‘Hmmm,’ is de enige reactie van mijn zoon, en hij maakt aanstalten om verder te bladeren.
‘Ho, ho,’ onderbreek ik hem. Snel houd ik zijn hand tegen. ‘Kijk hier, er zit ook dynamiet bij!’
‘Maar hij is veel te duur, mama. Kijk: zestig euro’. Zijn kleine vingertje wijst bestraffend naar de prijs.
Gatverdegatver. Waarom leren die kinderen niet gewoon pas lezen als ze zes zijn of zo, net als vroeger? Die goudmijn was zo vet cool, die moest ik gewoon hebben. Voor de kinderen, uiteraard. ‘Nou ja, misschien als je hem samen met je broertje vraagt,’ probeer ik.

Manipuleren kun je leren
Na een lange uitputtingsslag hebben we de eindelijk verlanglijstjes. Een soort genetisch gemanipuleerde lijstjes: precies zoals ik ze wil en precies zoals de kinderen denken dat ze ze zelf bedacht hebben. Vervolgens kan Het Grote Verheugen beginnen, op de pakjesavond zelf, maar nog meer nog op de dag erna: het grote speelwalhalla, het moment waarvan ik al weken droom! O, de ongebreidelde vreugde bij de aanblik van al het moois, de sensatie van al dat chemisch ruikende spul, vers uit de verpakking. Zelfs het geknisper van piepschuim bezorgt me een rilling van genot. Daar, te midden van stoere actiefiguren, bergen Lego en opengeslagen instructieboekjes, zullen mijn twee glunderen kinderen zitten. En ik natuurlijk. En de Playmobil Goudmijn.

Retour
Maar als ze hem op Sinterklaasavond uitpakken, reageren ze niet overdreven enthousiast. ‘O, leuk, die goudmijn,’ zegt de oudste en hij gluurt alweer naar het volgende cadeau.
Als ik even later in de keuken sta, komt mijn man naast me staan: ‘Jij hebt toch alle kassabonnetjes bewaard?’ fluistert hij. ‘Zullen we die goudmijn dan maar terugbrengen?’
Onthutst kijk ik terug. ‘NEE! Niet de goudmijn! Ik had me zo verheugd om daarmee te spelen.’ En na een korte stilte: ‘Samen met de kinderen natuurlijk.’
De enige reactie die ik krijg is een vermanende blik.

Kleibraaksel
Boos stamp ik terug naar de woonkamer. Met mijn handen in de zij ga ik bij de berg speelgoed staan. ‘Jongens, het volgend jaar doen we weer gewoon verlanglijstjes!’
Twee paar ogen kijken me niet-begrijpend aan. ‘Hoezo? Die hadden we toch? En we hebben bijna alles gekregen wat daar op stond!’ Blij storten ze zich weer op hun Play-doh milkshake machine die aan alle kanten klei aan het uitbraken is; het enige cadeau dat ik niet van het lijstje kreeg weggemanipuleerd en dat mijn man op het laatste moment nog aan de stapel heeft toegevoegd.

  18 reacties op “Genetisch gemanipuleerde kindjes

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Anti-spam code * * Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.