Die Heimat

Of we het nog niet zat zijn op onze afgelegen blokhut in de bergen van Duitsland? Nou, ik wil niet klagen hoor, maar nu je er zelf over begint… Het is toch wel afzien hier. Om te beginnen het uitzicht. Onze blokhut heeft een grote, uitgebouwde serre waardoor je constant geconfronteerd wordt met een 180° uitzicht op bergen, groene bossen en van die bergdorpjes met witte vakwerkhuisjes tussen groene velden en gele paardenbloemweiden. Vreselijk! Nergens menselijk leven of een auto te bekennen. Het enige wat je voorbij ziet komen, met een beetje geluk en een verrekijker, is een tractor.

Verveling
Het hoogtepunt van deze vakantie – uitzichtsgewijs was een onweersbui die over de bergen knalde. Elektrische flitsen die de donkere lucht oplichtten, de donder die het hele dal door galmde. Na een half uur was het voorbij en zaten we met zo’n kitscherige regenboog te kijken. Afschuwelijk, wat een natuurgeweld allemaal. Hierna trad de verveling weer in. Op de website van dit huisje hadden ze daar trouwens een heel andere uitdrukking voor: ‘heerlijk tot rust komen’ noemden ze het.

Rust
In eerste instantie klonk dat best aanlokkelijk. Ik had me alleen niet gerealiseerd dat rust ook automatisch stilte betekent. Gekmakende stilte. Het enige wat je hier hoort zijn vogels, om werkelijk krankzinnig van te worden. Dat melodieuze gezang de hele dag door, het lijkt verdammt noch mal wel klassieke muziek. Ik wil niet zeuren hoor, maar dan luister ik toch liever naar een huismus of een merel, die kennen maar één riedeltje.

Angst
Kortom: elke dag is een worsteling om niet te sterven van verveling. Om de tijd te doden gaan we maar wandelen, lange tochten door de bossen. De idioot frisse boslucht opsnuiven die pijn doet in je longen. Geef mij maar gewoon een toiletverfrisser met kunstmatige dennengeur. Daar kan ik tenminste ook bij blijven zitten. En dan de voortdurende angst om in zo’n bos plotseling oog in oog te staan met een vosje, een haas of – oh, de horror! een ree.

Troost
Maar onze grootste zorg, elke dag opnieuw, is toch wel of de koffie op tijd klaar is voor het ontbijt. Door de grote hoeveelheid kalk die hier in het kraanwater zit is dit Duitse koffiezetapparaat dusdanig verstopt dat het er minstens een half uur over doet om een acceptabel drabje te produceren. Zitten we daar in onze serre over dat saaie natuurlandschap uit te kijken tot we eindelijk een doodsrochel uit de keuken horen die aankondigt dat het zijn laatste krachten heeft verbruikt voor twee bakkies Duitse troost. Dat er een nieuwe, lange dag van nietsdoen is aangebroken.

Verheugen
Wat zal ik blij zijn als we weer terug zijn in Die Heimat. Ik verlang naar de geruststelling van de dicht op elkaar gepakte huizen in ons platte landschap en de vertrouwde, dikke nevelen van smog in plaats van die laffe ochtendmist tussen de bergen. Geen wilde beesten meer, hooguit een platgereden egel. Geen vogelgetjilp, maar het gezellige deuntje van de pneumatische klopboor van de buren op zondagochtend. Gewoon het gepruttel van ons eigen Philips koffiezetapparaat wanneer het razendsnel een heerlijk geurend, goudbruin bakkie Douwe Egberts bereidt.

Eén ding weet ik zeker: het volgend jaar boeken we weer ditzelfde vakantiehuisje, misschien nog wel een week langer. Niets is fijner dan na al deze ontberingen straks weer gewoon terug te kunnen keren naar huis.