Nu heel Nederland aan het thuiswerken is geslagen, heerst er een aparte sfeer. Iedereen deelt thuiswerkgrapjes, tips en foto’s met elkaar. Reuze gezellig, maar we weten zo onderhand wel hoe een laptop eruit ziet, en een mok heet water met het theezakje over de rand. Zelden zie je een foto waar de thuiswerker zelf op staat. En dat is logisch natuurlijk. Iedereen zit daar in z’n pyjama en we weten het van elkaar.
Intiem
Dat hele idee, dat wéten, dat samen in hetzelfde schuitje zitten, en al het contact op social media: het verbroedert. Het heeft iets intiems om samen met je partner aan de keukentafel je werkplek in te richten. Kun je eens zien wat hij nu eigenlijk de hele dag uitspookt op kantoor. Of hij kijkt over jouw schouder mee terwijl je aan het conference callen bent: ‘Oh, dus dat is Leo van Boekhouding waar je het altijd over hebt, die zijn oorsmeer afveegt aan zijn blocnote.’ En: ‘Aha, nu snap ik waarom je zo’n hekel hebt aan Anita van Communicatie. Dat accént!’ Het gaat gewoon meer leven allemaal.
Badjas
Ook zie je van collega’s eens hun huisgenoten. Allemaal in pyjama natuurlijk. Of in badjas, zoals de partner van Anita, die ermee achter haar keukenstoel blijft hangen wanneer hij zich achter haar doorwringt, en net iets te veel laat zien van hetgeen hij eronder aanheeft (niets). Anita heeft het niet in de gaten. ‘Waarom lachen jullie?’ snerpt ze onzeker. ‘Zit er iets op mijn gezicht?’ Ondertussen verschijnt er een melding op je scherm voor een nieuwe groepschat ZONDER Anita. Collega Chantal: ‘Jezus! Nu snap ik waarom Anita altijd zo zuur kijkt. Als je het dáármee moet doen.’ Gevolgd door een emoticon van een aapje met de handjes voor de ogen.
Liefdeloos
Die huiselijke setting doet iets met je. Een kat die het beeldscherm kopjes geeft, Chantals Deense dog die tegen haar op begint te rijden zodra ze opstaat om de maandcijfers toe te lichten, die ze bij gebrek aan flip-over tegen de koelkast heeft geplakt. Je ziet ineens de mens achter het poppetje. Die onberispelijke collega van wie je gestreken onderbroeken en een besteklade op alfabetische volgorde verwachtte, blijkt een vensterbank vol verlepte plantjes te hebben, en plots besef je dat je hem altijd al een liefdeloos type vond. En dan die Gerard met z’n aanrecht vol vuile vaat, waartussen, als je goed kijkt, een mok staat met de tekst: ‘Liefste papa van de hele wereld.’ Dat je denkt van: Ahaaa, zien jouw kinderen jou zó, enge bullebak van Financiën. Interessant, zeg.
Intiemer
Zo’n coronavirus biedt kansen. Dat hele kantoorgebeuren kan zoveel intiemer. We zouden bijvoorbeeld eens kunnen beginnen met het aanpassen van onze Skype profielfoto’s. Weg met die stropdassen en mantelpakjes, iedereen plaatst een pyjamaselfie. En daarna verzinnen we iets anders voor die klinische term ‘conference call’, want dat klinkt ook alsof je geheel ontsmet bij de paus op bezoek moet. Ik stel voor dat we het pyjamaparty’s noemen. Bij het eerste agendapunt, meestal ‘opening en mededelingen’, stelt iedereen zijn huisgenoten en huisdieren voor. Wel zo netjes. En natuurlijk veranderen we constant onze locatie: ‘Thuis, keukentafel’, ‘Bed, linkerkant’, of ‘Doorgezakte bank met poes op schoot en versgezette muntthee.’
Nee, we mogen geen handjes geven en we mogen niet naar kantoor, maar wat zúllen we het gezellig hebben met elkaar!