Ciske de vuile Rat

Vier jaar heb ik mijn best gedaan om hem goed op te voeden. Vier jaar lang drillen, constant corrigeren en bijsturen. Niks geen debiele babypraat zoals ‘Moet je poepie doen?’, ‘Kijk eens, hier zijn je centjes’ of ‘Koediekoediekoedie?’. Nee, gewoon normale, volwassen taal. ‘Moet je naar het toilet?’, ‘Hier is je geld’ en ‘Zal ik jou eens fijn doodknuffelen?’
Ik leerde hem netjes te groeten als je ergens binnenkomt, een handje te geven en ‘dankjewel’ te zeggen. En vloeken was natuurlijk helemaal uit den boze. Het was zeker niet gemakkelijk maar het is gelukt, heel aardig zelfs. Supernanny Jo zou er nog een puntje aan kunnen zuigen.

Heftige scènes
Zes weken gaat hij nu naar de basisschool en huppekee: vier jaar van intensieve etiquettetraining, oefeningen in welbespraaktheid en beleefdheidsbootcamp naar de mallemoer. De juf heeft namelijk besloten dat mijn zoontje Ciske de Rat gaat vertolken tijdens de aanstaande Theaterdag. Via een nieuwsbrief werden we op de hoogte gebracht. Ondertussen was de juf al met ze aan het oefenen geslagen. Om in de sfeer te komen had ze de kinderen een filmpje van het betreffende theaterstuk laten zien, zo werd in de brief vermeld. Ter geruststelling werd eraan toegevoegd: ‘Er zijn geen heftige scènes vertoond.’

Val dood
Gelukkig, dacht ik: hij is dus nog altijd keurig en onbevlekt. En wat was hij schattig, mijn kleine Rat, zoals hij daar voor me stond in zijn schoffiekleertjes, inclusief pet en bretels. Dat dacht ik tenminste. Heel even. Vlak voordat hij uit volle borst begon te zingen: ‘Krijg toch allemaal de kolere, val voor mijn part allemaal dood’. Niet dat hij er veel van snapte (dankzij mijn prima opvoeding, dank u). Maar ja, je moet ook oefenen met zo’n kind. En dan komen de vragen.

Kolere
Ik zing voor: ‘Krijg toch allemaal de kolere…’
Ciske onderbreekt me: ‘Mam, waarom krijgt hij kleren?’
Ik zucht. ‘Kolere, niet kleren. Dat is een ziekte van vroeger.’
‘Hij wil dus dat ze ziek worden?’
‘Néé. Hij bedoelt dat iedereen op kan rotten.’ Oeps.
‘Oprotten, wat is dat?’
‘Laat maar…’ Ik zing verder: ‘Val voor mijn part allemaal dood.’
‘Doodvallen? Dat is zielig…’
Ik stop. ‘Hij bedoelt niet dat ze écht dood moeten vallen. Hij bedoelt meer dat hij ze niet áárdig vindt.’
‘O’.

Verdomme
Samen zingen we verder: ‘…die mij altijd beschermen zouden. Ik voel me zo verdomd alleen.’
‘Mam, ik mag toch geen “verdomme” zeggen?’
‘Dat klopt, je mag niet schelden. Dus ook niet “verdomme” zeggen.’
‘Maar ik mag het dus wel zingen?’
Ik zucht gefrustreerd. ‘Néé, eigenlijk mag je het ook niet zingen.’
Ciske gooit wanhopig zijn armen in de lucht. ‘Maar wat moet ik dán doen als ik straks op dat podium sta?’

Sjezus. Wat een kutschool zeg.