De redactie van Ze.nl vroeg me om deze maand vijf extra artikels te schrijven. Vijf! Dat is nogal wat, bovenop mijn tweewekelijkse column. Meteen zocht ik dus naar mogelijkheden om dit klusje zo snel mogelijk te klaren. Op Ze.nl stuitte ik op de rubriek ‘Kijkje thuis bij…’ Bingo! Die ging ik doen. Gewoon in mijn eigen huis natuurlijk. Een paar foto’s maken, beschrijving erbij en het eerste artikel kon worden afgevinkt!
Is it a C? Maybe an H? An A? Or an R?
Ik grijp mijn fototoestel en maak een ronde door het huis: Woonkamer: Knip. Leuk kastje: Knip. Kinderkamer: Knip. Detailfotootje: Knip. En… niet klaar.
Het resultaat valt namelijk wat tegen. Zodra ik de eerste foto’s terugzie, kom ik tot de conclusie dat mijn toestel een verborgen functie bezit. De Char functie: Het kan dingen zien die er niet zijn. Tenminste, niet in mijn herinnering. Char spot kringen in de tafel die er nooit waren, een afgesleten tapijt dat voorheen puntgaaf was. Ze constateert rondslingerend speelgoed en scheve fotolijstjes. Stofnesten, rare kastjes, niet-matchende kussenslopen; zaken waarvoor de gewone sterveling blind is. Char is een scherp en nietsontziend medium.
Poetsing my crib
Het was fijn geweest als al die geesten aan gene zijde waren gebleven, maar door die paragnostische plaatjesmaker moet ik nu eerst mijn crib gaan boenen en uitmesten. Uren later sluip ik opnieuw als een paparazzi door het huis. Ondanks de grote schoonmaak liggen er nog steeds troepstapeltjes: de Onuitroeibaren, bestaande uit Dingen Zonder Functie Die Toch Niet Weg Mogen – tenzij ik wil dat de kinderen naar de Raad voor de Kinderbescherming stappen of mijn man een echtscheiding aanvraagt. Gevonden steentjes, een schroefje met emotionele waarde en gebroken speelgoed dat nooit meer gelijmd zal worden; knus bij elkaar als een hedendaags rariteitenkabinet. Behendig leid ik Char om de tuin: als ik hoek A fotografeer, verhuis ik de troepstapel naar hoek B en als ik B fotografeer, schuif ik hem terug naar A. (Ik had troepmanager moeten worden, jammer dat ik dat nu pas bedenk.)
Het Derde Oog
Mijn camera blijkt echter nóg een geheime functie te bezitten: Het Derde Oog. Hij geeft op de foto méér aan dan door het venster van mijn toestel te zien is. Op elke foto staat een troepstapel. Bij de ene aan de linkerkant en bij de andere aan rechterkant. Om en om, heel frappant. Alle foto’s moeten opnieuw gemaakt worden en weer ben ik niet tevreden. Dat ene kastje staat daar eigenlijk best raar, misschien moet ik het verplaatsen? Of meer van bovenaf fotograferen? Dus balanceer ik even later op een krukje, mijn nek in een dubbele schroef om door het venstertje te kijken, als blijkt dat ik het kapje niet van de lens heb gehaald. Of ik zie toch weer een raar vlekje op het dekbed. Of een van mijn zoontjes danst voorbij.
Columniste in haar natuurlijke habitat
Tegen de tijd dat de zon ondergaat, ben ik eindelijk klaar. Ik wil net de begeleidende tekst gaan schrijven als mijn man thuiskomt.
‘En? Een beetje opgeschoten?’
‘Neuh. De eerste is nog niet eens af, maar…’
‘Hé, wat is er met ons huis gebeurd?’ onderbreekt hij me. In verwondering kijkt hij rond.
‘O, dat. Dat is voor een artikel.’ Ik kuch.
‘Toch niet iets met een metamorfose hè? Ik vind ons huis prima zoals het is.’
‘Nee joh. Het moest alleen even op de foto. Gewoon, in zijn natuurlijk staat. Mallerd.’
‘Maar dat kastje stond toch eerst in die andere hoek?’
‘Klopt. Maar dat kwam totaal niet over op de foto.’
‘En waar is al het speelgoed gebleven?’
‘Dat moest weg natuurlijk. Zag er niet uit.’
‘Nieuwe kussenslopen?’ Hij kijkt me streng aan.
Ik schokschouder. ‘De lezers mogen best denken dat we in een perfect huis wonen, toch?’
‘Precies. Zo’n huis na een metamorfose.’
Resultaat zien? Hier klikken.
22 reacties op “Welcome to my crib”