Van streven naar sterven

Soms heb ik van die dagen. Dan wou ik dat ik kon zingen als Beyoncé, vloeiend een vreemde taal sprak en dat ik de liefste, allerbeste moeder was van de wereld. In mijn meest gewaagde dagdromen ben ik zelfs een gepubliceerd schrijfster, van een echt boek, bij een echte uitgeverij. Totdat de realiteit me in het gezicht slaat: Ik ben Moneypenny, ik ben heel middelmatig en misschien wordt het wel nooit beter dan dit.

Middelmatig lijkt me het meest depressieve dat je kunt worden. Ik geloof niet dat er ooit een kind was dat ‘middelmatig’ antwoordde op de vraag ‘Wat wil je later worden?’ Veel erger is dat ik me niet eens kan herinneren wat ik vroeger wilde worden, alsof ik toen al een vaag voorgevoel had over mijn toekomst.

Wanhopig
Als kind volgde ik een tijdje pianoles, het lag me niet. Ik zat op turnen, was heel gemiddeld. Ik doorliep heel gewoontjes de HAVO. Na een jaartje Schoevers en een nutteloze HBO opleiding werd ik secretaresse. Soms denk ik dat ik best mag zeggen dat ik een bovengemiddeld goede secretaresse ben. Maar ach, dat kan toch iedereen? Een kennis die niet aan de bak kwam met haar etaleursdiploma, verzuchtte ooit recht in mijn gezicht dat ze altijd nog een baan als secretaresse kon aannemen, als ze écht wanhopig werd.

Lieve moeder
En over dat zingen, laten we het erop houden dat ik nooit een Beyoncé zal worden. Qua ‘moeilijke vreemde talen’ kom ik niet verder dan een heel aardig woordje Frans, toch word ik altijd verbeterd door des locateurs natifs. Meestal vind ik mezelf een lieve moeder, maar denkt niet iedere moeder dat van zichzelf? Ik schrijf weleens een column of een verhaal, maar hoe moeilijk is dat? Ze geven zelfs cursussen waarbij je het in acht lessen kunt leren.

Gekweekte loser
Soms wilde ik dat ik meer van mijn leven had gemaakt, me minder had laten tegenhouden door mensen die zeiden dat ik dingen niet kon, en waarvan ik niet doorhad dat ze het deden uit jaloezie of eigenbelang. Dan had ik misschien meer lef en zelfvertrouwen gehad om te geloven dat ik dingen best kon, als ik maar wilde, veel oefende, en mezelf af en toe naar voren elleboogde. Is het daar nu niet al lang veel te laat voor? Ach, laat me geloven dat het nog kan. Zonder dromen is er geen leven.

Realiteit
Soms wilde ik dat de realiteit niet zo hard was, zo moeilijk en soms zo afschuwelijk gewoontjes. Dat ik nu, halverwege mijn leven, toch nog iets kan bereiken. Iets dat ertoe doet. Bijvoorbeeld dat mijn kinderen later zeggen dat ze terugkijken op een geweldige jeugd. Dat ik werkelijk de beste, liefste, meest fantastische moeder was die ze zich hadden kunnen wensen. Maar hoe realistisch is dat? Soms ben ik moe, geïrriteerd en dan schreeuw ik weleens. Soms ben ik bang om hen los te laten en maak ik ze banger voor dingen dan ik zou moeten, hoe egoïstisch dat ook is.

Droom
Soms hoop ik dat ik op een dag word erkend als bekwaam auteur, het liefst zomaar uit het niets. Dat ik, van al die goede schrijvers met dezelfde droom waarmee ik me omring, word benaderd door een topuitgeverij die mij vraagt, nee smeekt, om alsjeblieft een boek voor hen te schrijven. Succesvol wil ik wezen, graag gelezen en gewaardeerd. Ik wil zo graag geloven dat ik een bovengemiddeld goede schrijver kan zijn. Kan ik dat? Dromen najagen is meer dan alleen willen. Het is veel oefenen, lang doorzetten en dan soms toch falen, ondanks alle inspanningen altijd gemiddeld blijven. Ja, ik oefen en zet door, steek bijna al mijn vrije tijd in schrijven. Maar hoe realistisch is het om boven de realiteit te kunnen staan, de middelmatigheid te ontstijgen? Velen willen het, slechts weinigen is het gegund.

Acceptatie
Als je eenmaal hebt bereikt wat je wilde, wordt dat je nieuwe realiteit. Besef je dat, of blijft het voelen als ‘gewoontjes’? Word je hebberig naar meer? En wordt elke nieuwe realiteit na een tijdje niet gewoon weer saai?
Soms vraag ik me af of je wel moet wíllen excelleren, in wat dan ook. Misschien ligt de kracht van het leven juist in het eeuwige streven de mediocriteit te ontstijgen en daarin nooit te slagen. Misschien ligt het ultieme geluk uiteindelijk verscholen in de acceptatie van louter pogingen, vruchteloze probeersels. Ja, soms vraag ik mij af: Is het mogelijk om na een levenlang zwoegen te sterven in alle middelmatigheid, met een glimlach op de lippen?

Ik hoop van wel.