Ik heb het altijd vreemd gevonden als personages in films tegen hun spiegelbeeld praten. Peptalks, monologen: hele existentiële crises vechten ze uit met zo’n doofstomme spiegel, bij voorkeur in een galmende toiletruimte. ‘Wie dóet nou zoiets in het echt?’ riep ik dan, tegen wie er dan ook met me aan het filmkijken was. Ik kreeg nooit een antwoord. Tot een paar weken geleden.
Het was op een doorsnee werkdag in de kantoortoiletten. Ik checkte nog even mijn haar in de spiegel, toen ik ineens een stem hoorde: ‘Looking good, Houxie!’ Geschrokken keek ik om me heen.
Dit is een column voor Chicklit.nl. Lees hier verder.