Soms sta ik in mijn ondergoed voor de spiegel en dan denk ik: Houxie, dat doe je toch maar goed. Je bent dan wel 46 met twee zwangerschappen op je palmares, maar dat buikje is nog best slank, die billetjes zijn nog zo strak als redelijkerwijs getraind kan worden op jouw leeftijd, en die benen kunnen prima onder een rokje… Lees verder →
Tag: column
Kijk nog maar eens goed
Dagenlang niet douchen, wonen in je pyjamabroek en heerlijk door je huis slenteren met een onbespoten hoofd: zo’n lockdown is ideaal voor de latente kluizenaar. Eindelijk kun je je gang gaan, weken kun je binnen blijven zonder dat iemand je ziet. Wat zeg ik: je kunt weken dood in je bed liggen zonder dat iemand het ruikt. Vol ornaat Vroeger… Lees verder →
Collega’s op je keukentafel
Nu heel Nederland aan het thuiswerken is geslagen, heerst er een aparte sfeer. Iedereen deelt thuiswerkgrapjes, tips en foto’s met elkaar. Reuze gezellig, maar we weten zo onderhand wel hoe een laptop eruit ziet, en een mok heet water met het theezakje over de rand. Zelden zie je een foto waar de thuiswerker zelf op staat. En dat is logisch… Lees verder →
Karma vergeet niet
Ooit lag ik in quarantaine. Het kwam niet eens door mijzelf. Ik had destijds, in mijn twenties, een relatie met een wielrenner, die tijdens een buitenlandse koers een flinke smak op beton maakte en in het dichtstbijzijnde ziekenhuis belandde. Toen hij na een paar dagen bijkwam, wilde hij overgeplaatst worden naar Nederland. Dat kon, maar dan moest hij daar eerst… Lees verder →
Dood aan de quote
‘Leven en laten leven’ roep ik weleens. En dat meen ik. Iedereen moet maar doen waar hij zin heeft zolang hij er een ander niet mee lastigvalt. Leven en laten leven, ik zou het op een digitaal tegeltje kunnen schrijven en elke dag wel een keer op mijn social media kunnen posten. Alleen… dat doe ik niet. Lees verder →
Dag Jumbo!
Deze week overkwam het me dat ik bij de Jumbo ineens als vierde in de wachtrij voor de kassa stond. Direct bekroop me zo’n gevoel dat je vroeger ook kreeg wanneer je voor de klas werd geroepen voor een overhoring terwijl je niks had geleerd. Paniekerig keek ik om me heen. Had iemand me gezien? De eerste keer dat dit… Lees verder →
Talking to me?!
Ik heb het altijd vreemd gevonden als personages in films tegen hun spiegelbeeld praten. Peptalks, monologen: hele existentiële crises vechten ze uit met zo’n doofstomme spiegel, bij voorkeur in een galmende toiletruimte. ‘Wie dóet nou zoiets in het echt?’ riep ik dan, tegen wie er dan ook met me aan het filmkijken was. Ik kreeg nooit een antwoord. Tot een… Lees verder →
De buurtapp: voor wie geen eige leven hep
Het is een stille avond. Tot er ineens een paar helikopters over de wijk vliegen. Een halve minuut later plingt mijn telefoon: ‘Warom was geluit van helicoptervliegen?’ Een dag later. Buiten klinkt een flinke vuurwerkknal. Pling! Weer een berichtje: ‘Wat is die harde knallen de heel tijd en waarom doet de plietie hierniks aan!’ Omdat ik weleens last heb van… Lees verder →
Als liften konden praten
Ik ben al behoorlijk laat als ik ons kantoorgebouw binnenstorm. De deur van de lift is nog open dus ik besluit een sprintje te trekken. Zo hard als ik kan ren ik op mijn hakken richting de deur, maar die begint al in beweging te komen en geen van de twee mannen die reeds in de lift staan doet ook… Lees verder →
Want een goede sneakfie zie je nie
Eindelijk zouden er planten komen in onze kantoorjungle, en daarvoor hadden ze blijkbaar uitgerekend de knakstengel ingehuurd die nu op me stond te wachten in het kantoor van mijn collega: een groezelig type in een overall dat wild begon te knipogen zodra hij me zag. Iets te veel Pokon gesnoven, zo was mijn eerste gedachte, om daarna direct in mijn… Lees verder →