Scoren!

Auw, mijn hoofd! Ik hou het niet meer. Het lijkt wel of ik ontplof, uit elkaar knal. En ik krijg geen lucht. Mijn borst zwoegt op en neer als die van een vis op het droge. Wat een pijn. Ik moet nu mijn shotje, desnoods alleen een snuif. Maar waar? Hoe? Binnen een straal van twee kilometer van mijn huis ken ik alle dealers. Maar hier? Geen idee. Het kost me veel moeite om helder te denken. Er moet snel iets komen. De prijs maakt niet uit en ook niet of het betrouwbaar is. Als het maar doet wat het moet doen. Wat het altijd doet.

Tegen mijn collega’s roep ik dat ik ‘even een boodschapje moet doen’. Ik dender de trappen af en ren naar mijn fiets, voor zover ik die nog kan onderscheiden. Het sleuteltje past, dus het zal hem wel wezen. Als een dolle race ik naar het centrum. Daar moet toch ergens iets te krijgen zijn? Anders vraag ik het, aan iemand die eruit ziet alsof hij zoiets weet. Uit alle macht trap ik door. Kijken kan ik alleen nog recht vooruit, alsof ik oogkleppen op heb. Ik hoor niets meer, ik ruik niets meer.

Ja, daar! Ik smijt mijn fiets tegen een paaltje en heb nog net de tegenwoordigheid van geest om hem af te sluiten, voordat een andere junk er straks mee vandoor gaat. De drang om te scoren stuwt me vooruit met mijn laatste krachten. Dáár, dat moet er een zijn, de vrouw met het blauwe jasje. Schijnbaar ongeïnteresseerd kijkt ze voor zich uit. Zonder te aarzelen ren ik op haar af. Hijgend wijs ik aan wat ik hebben moet. Nee, het merk maakt me niet uit. Geef nu maar gewoon.

Ik tel het geld uit. Zonder verdere beleefdheden gris ik het spul uit haar handen. Mijn shotje. Meteen scheur ik het doosje open. Het maakt me niet uit dat ik in een volle winkelstraat sta, dat mensen me hier kunnen zien, kinderen misschien. Niets telt, behalve dit moment, dit spul. Als een dolle spuit ik het naar binnen. Ik voel direct hoe het zijn werk doet. Er komt een rust over me heen. Ik kan weer ademen. Het hijgen neemt af. De druk en het gezoem in mijn hoofd verdwijnen. Het is alsof één oor meteen open plopt. Heerlijk zeg. Ik ruik hondenpoep. Vies, maar wat maakt het uit. Ik kan weer ruiken! Ik kan weer ademen!
Waar zou een mens toch zijn zonder neusspray?