Eerst dacht ik dat er iets mis was met het geluid van mijn laptop. Ik lag ‘s avonds in bed een serie te kijken – iets waarvan ik vijf minuten geleden nog vond dat allemaal maar wat aankwakkelde – toen er ineens een enorm geschreeuw klonk. Ik schrok me te pletter. Was ik weggedommeld? Waren we ineens in een actiescène? Het duurde even voordat ik besefte dat het geluid niet uit mijn laptop kwam, maar uit de realiteit.
Gratis entertainment
Ik liep naar mijn raam en schoof het gordijn opzij. Het was donker, maar in de verte zag ik een stel komen aanlopen. Een man en een vrouw, ik schat ze ergens tussen de twintig en dertig, en zij was het dus die zich mijn huis binnenschreeuwde; over mijn Netflix serie heen, alsof er geen deuren en ramen en bakstenen bestonden, alsof ze meedeed aan een wedstrijd wie het hardst kon schreeuwen: Waarom had hij daarnet niet haar kant gekozen toen zijn moeder haar aanviel? Waarom had hij zijn bek niet open getrokken? Waarom kwam hij nooit voor haar op? En toen volgden voorbeelden, in een tempo alsof ze het wel honderd keer had gerepeteerd. Zij deed dat toch wel altijd voor hem? Toen die ene keer met zijn pa en dat gedoe over die plakband? (Plakband?! Dit intrigeerde me, maar helaas ging ze daar niet op door.)
Dit is een column voor Chicklit.nl. Lees hier verder.