Een doordeweekse avond, Netflix en ik. Ik zit middenin een serie waar een van de hoofdpersonages, een knappe vrouw, op een feestje arriveert met haar date. De magere, kromme man heeft een smal gezicht, afhangende ogen en een enorme neus. De vrouw stelt hem voor aan haar vrienden, die stuk voor stuk extreem ongemakkelijk kijken als hij hen een harige hand toesteekt en zijn scheve tanden blootlacht. Als deze serie gebruik had gemaakt van een lachband, zou die nu zijn losgebarsten.
Dit is een column voor chicklit.nl. Lees hier verder.