Laarsje-Lapje en Hou-je-Bekje doen de buurtsuper

Mijn jongste zoontje wilde vanmorgen twee verschillende schoenen aan. Om precies te zijn een witte schoen en een rode laars, over zijn broek. Ik heb nog even de rechterschoen die hij aan zijn linkervoet droeg gecorrigeerd voor een linkerexemplaar, maar voor de rest vond ik het prima. Waarom zou ik me er druk over maken als hij de moderegels aan zijn laars wil lappen?

Serieus
‘Dat wilde hij zo,’ hoor ik mezelf even later antwoorden tegen de eerste die er iets van zegt, een giebelige meid. Ik stuur het miniatuurwinkelwagentje van mijn zoontje voorbij haar dikke billen. In het volgende gangpad komen we een man met een grote, grijze hangsnor tegen die blijkbaar dezelfde niet te bedwingen noodzaak voelt. ‘Dat wilde hij zo,’ antwoord ik weer, schouderophalend. Mijn zoontje kijkt trots naar zijn zelf bij elkaar gezochte ensemble en straalt zijn breedste lach naar de meneer. Die kijkt echter zo serieus dat zijn gezichtje snel betrekt. We laten de man achter bij het vriesvak waar we hem nog: ‘Ja zeg! Als we allemaal zomaar deden waar we zin in hadden!’ horen mompelen tegen een pak ingevroren bamiblokken. Ach, hij is oud. Daar word je nu eenmaal strontvervelend en zeikerig van.

Van de schoen en de laars
Bij het zuivelschap word ik aangesproken door een vrouw van middelbare leeftijd: ‘Ik wil niet veel zeggen maar jouw kind heeft twee verschillende schoenen aan!’
‘Een schoen en een laars,’ verbeter ik haar. ‘Nou én?’ Zo ondertussen raak ik lichtelijk geïrriteerd. Why so serious, luitjes?! Ik doe een poging het winkelkarretje voor haar door te manoeuvreren. Ik moet nog een hele lijst boodschappen verzamelen en als dit zo door gaat zitten we morgenvroeg pas aan het avondeten. Maar deze vrouw laat zich niet zomaar passeren. ‘Maar heb je dat dan niet gezien toen je de deur uitging?’ Ze trekt er haar allervriendelijkste gezicht bij, maar mij neem je niet in de maling met zo’n Hannibal lachje. Haar bruine krullen veren even mee van verontwaardiging.

In de war
Ik ben zo mogelijk nog verontwaardigder dan zij. Meent ze dit? Denkt ze echt dat ik het niet in de gaten heb gehad? Het idee zeg! Oké, ik heb mijn zoontje ooit mee de deur uit genomen terwijl hij ‘Mama, ikke kouwe voeten!’ bleef herhalen, tot het me opviel dat hij geen schoentjes aan had. Maar ach, toen zat hij nog in een buggy, dan is schoeisel toch alleen maar voor de show. Maar deze vrouw denkt dus dat ik zo gestoord of in de war ben dat ik mijn zoontje één witte schoen en één rode laars (over zijn broek, ja?) heb aangetrokken en dat NIET in de gaten had. En dat zegt iets heel vreselijks over mij. Ik ben zo’n moeder die nooit moeder had mogen worden, zo lees ik in haar ogen.

Hou je bekje
Ik doe geen moeite om te antwoorden op zoveel domheid, wat van mij uit ook niet zo heel slim blijkt want nu moet ze het elders kwijt. Bij de broodafdeling staat ze haar relaas te doen tegen de broodmevrouw. Ik vang dingen op als ‘belachelijk’ smoes smoes ‘Zoiets heb je toch in de gaten?’ en iets dat klinkt als ‘vaartloze hoeder’, maar dat kan ook best ‘waardeloze moeder’ zijn. Haar krullen veren weer even verontwaardigd als ze bij mij ook deden. Ze heeft erg meelevend haar, dat moet je haar nageven.

Op herhaling
Even later kruisen we haar pad als ze een pak Bastognekoekjes uit het rek wil pakken en wij *oeps* voor haar langs sjezen. Ze kijkt me niet aan, maar wel mijn zoontje, met zo’n blik waarmee je een zielig zwerfhondje opneemt. En als we naar de kassa gaan, staat ze daar ook weer. Blijkbaar kent ze de ouwe zemelaar, want die twee zijn druk gebarend met elkaar in gesprek. Vast aan het overleggen hoe ze mijn naam en adres kunnen achterhalen om me aan te geven bij de Raad voor de Kinderbescherming voor grove nalatigheid cq ernstige mishandeling.

Laarsje-Lapje
Mijn zoontje heeft ze ook gezien. ‘Ze vonden mijn schoenen stom hè?’ Met zijn laarsje wipt hij tegen een wieltje van ons karretje.
‘Klopt,’ antwoord ik. Opvoeden is hard. Om zijn creativiteit verder te ontplooien, moet hij wel resistent worden tegen andermans mening.
‘Nu mag ik ze zeker niet meer aan?’ Hij kijkt vragend naar me op en mijn hart knalt uit elkaar.
Ik buk naast hem, werp een blik op Zeiksnor en Fluthaartje en fluister: ‘Tuurlijk wel! Ze zijn hartstikke mooi! En de volgende keer trekken we ook nog je luier over je broek aan, hoe zou je dat vinden?’