How the weather killed our sexyness

Qua kleding hebben wij Nederlanders in het buitenland de naam zeer praktisch en onsexy te zijn. ‘Als het maar makkelijk zit’ is ons motto. Liefst ook niet te duur natuurlijk, ons ben zuunig. Nu denk ik persoonlijk, en tevens proefondervindelijk, dat daar legitieme redenen voor zijn. Ik noem een klimaat en de fiets, twee zaken die mede schuldig zijn aan het vakkundig ombrengen van onze stijlexpressie.

Blame it on the rain
Kijk, als ik in Barcelona zou wonen, liep ik ook dagelijks met kittige hakjes onder een kort rokje door de straten te flaneren, mijn haren een uur in de lak en mijn gezicht drielaags geplamuurd. Gewoon, omdat het kan. Dan zou ik óók met een vies gezicht neerkijken op die Hollandse losers in regenpakken, onooglijke mutsen en (o, horror!) snowboots. Bij mij zou het óók niet opkomen dat make-up van je gezicht kan regenen, dat lak uit je haar waait en dat de mooiste jassen per definitie te koud zijn.

Ik fiets dus ik besta
Maar hier is dat dus de realiteit, beste buitenlanders. En ondanks dat pestklimaat fietsen wij onder alle omstandigheden. Dat is stoer, yeah. Wij Dutchies laten ons niet kisten door een hoosbui of een sneeuwstorm. Fietsen is deel van onze cultuur. Wie niet fietst, bestaat niet. Verder sluit het natuurlijk prima aan bij onze praktische, efficiënte en zuinige inslag. Met de fiets ben je vaak sneller dan met de auto en het is lekker goedkoop. En tja, als ongewild neveneffect word je er een beetje a-sexy van. Klein beetje maar. Daar worden we niet mee geboren hoor, velen van ons doen er jaren over om die sexyness te killen.

Vroeger was alles mooier
Neem mij nu. Vroeger wilde ik nog weleens met een rokje op de fiets stappen, onhandig zwenkend met X-beentjes en slechts één hand aan het stuur (de andere moest immers mijn Heilige Graal bedekken) en vond ik het belangrijker dat mijn jas er cool uit zag dan dat hij warm was. Op hoge hakken ploegde ik me een weg door de sneeuw, want Hallo! platte schoenen waren voor potten en bejaarden hoor! En als de regen mijn make-up wegspoelde, ging ik toch gewoon een kwartier eerder naar school om hem daar opnieuw op te smeren? Duh! Wanneer de kentering precies inzette blijft vaag, maar langzaam veranderden mijn maatstaven. Ik verlaagde ze steeds een stukje, deed de limbodans der unsexyness. Steeds dieper, totdat ik op een dag niet zo heel lang geleden in de spiegel keek en oog in oog stond met een dikke, androgyne Yeti.

What happened?!
Wat er gebeurde? Dat zal ik jullie vertellen, lieve buitenlanders. Ik ging shoppen, online uiteraard want het was koud buiten. Ik wilde een rode, wollen, getailleerde jas, met zo’n schattige Française-achtige baret op mijn hoofd, een leuk jurkje, coole pumps en een stijlvolle panty. Precies zoals jullie. Maar toen begon ik na te denken en daar gaat het altijd fout bij mij. Ik bedacht me dat dit misschien niet zo handig was. Meestal ga ik namelijk op de fiets naar kantoor, dat duurt een half uur en vaak is het koud of winderig of regenachtig. Zo’n wollen jas is niet regenbestendig en de wind waait er keihard doorheen. Was dat nu wel zo slim? Nee dus. En dat jurkje met panty en pumps hoef ik vast niet meer toe te lichten, wel? Die kwamen er ook niet.

Bergafwaarts
Vanaf daar ging het snel. Voordat ik het besefte, won mijn verstand van mijn stijlgevoel. Wat al begon als een uitgemaakte wedstrijd, eindigde in een vette 10-0 voor Verstand. Een paar dagen later bracht TNT een grote doos met een oersaaie, donkerblauwe, regenbestendige, vormloze zak. Met capuchon, uiteraard. Maar warm! Sjonge jonge! Orgastisch, mindblowing comfortabel, heerlijk warm. Ik was gewoon blij. Eigenlijk wilde ik meteen op de fiets springen bij -10, zo blij. En dan die baret, laat me niet lachen. Het bedekt je voorhoofd nauwelijks, laat staan je oren. Ik had nog ergens een legermuts van mijn pa liggen, spuuglelijk maar warm. Al snel volgden ook wanten, van die dikke proppen die je handen doen lijken op de hoeven van sci-fi monsters. Eerder had ik daar nog de grens getrokken, maar na twee keer kou lijden met mijn stylish lederen handschoentjes, bleek die grens zo flexibel als die van een Balkanland in oorlogstijd.

Doodssteek
Uitgerekend mijn man was degene die de volgende slag toebracht aan mijn vrouwelijkheid. In de aanbiedingenbak van de Aldi had hij een skibroek voor mij gescoord. Dik, regenbestendig en met elastiek onderin (praktisch!). Dat hij gruwelijk paars was en me deed lijken op een obese clown met verstandsverduistering was bijzaak. Ik bedoel: praktisch en warm, mensen! En maar twee euro vijftig! De definitieve doodssteek voor mijn feminiteit kwam in de vorm van een blauw-paars gestreepte muts, had-ie bij de Perry Sport gevonden. Belachelijk groot en gevoerd met fleece. Mijn hoofd paste er niet helemaal in waardoor de bovenkant uitstulpte. Het deed me denken aan een fruitmand. Een grote, gebreide fruitmand bovenop mijn hoofd. Maar warm dus hè? Warmer nog dan die legermuts.

Nee/Nein/Njet!
Voordat je denkt dat ik compleet de weg kwijt was: ik had nog wel enige waardigheid, een soort ultieme ondergrens en die lag bij snowboots. Nooit, zolang ik bij mijn volle verstand was, zou ik me hijsen in die tentoonspreiding der wansmaak: klompige berenpoten zonder hakken in de meest oogverbrijzelende kleuren. Gelukkig was fietsen een van de weinige dingen die je prima kon doen op elk schoeisel, dus de cowboylaarzen bleven, als een vlag op een modderschuit.

Harakiri
Goedgemutst sprong ik daarna op de fiets. Het vroor -10 maar mij kregen ze niet klein. Ik was heerlijk warm en van de blijigheid fietste ik zo hard dat ik bijna oververhit op kantoor kwam. Bijna. Er was een futiel probleempje en dat betrof mijn tenen, die waren namelijk een tikje bevroren. Voorzichtig trok ik mijn laarzen uit, bang dat ik ze eraf zou stoten zoals de hoekjes van plastic bakjes die uit de vriezer komen. Mijn tenen hadden dezelfde kleur als mijn skibroek en het duurde twintig minuten voordat ze weer bij positieven kwamen. Een collega begon over snowboots, ik lachte haar uit. Snowboots?! Mijn dood! De harakiri op mijn stijlgevoel! Mijn laatste principe! Ik kon er toch wel ééntje overeind houden?!

Don’t judge
‘s Avonds staarde ik in de spiegel. Daar stond een dikke, androgyne Yeti met gehoefde handen en een fruitmand op het hoofd. Het deed me niets. En op dat punt wist ik het zeker: de tijd was rijp voor snowboots.

Dus dat is zoals het gaat, beste buitenlanders. So don’t judge us, okay? Kom hier eens een paar maanden wonen in wintertijd. Praten we daarna verder.