Elke ochtend zodra ik met mijn toegangspasje de deuren van onze immense kantoortuin laat openzwaaien, kijk ik in een grote, hoge ruimte vol obstakels. En elke ochtend voel ik dezelfde aandrang: Ik wil duiken, springen, freerunnen. Al die zit/sta-bureaus en creatieve overleghoekjes met verschillende zitplaatsen, van ouderwetse bureaustoelen op wieltjes tot echte skippyballen: ze geven me het gevoel dat ik ben beland in een filiaal van Balorig. Ik wil apenkooiend, limbodansend en hinkstapspringend ten onder gaan en headbangend weer boven komen.
Maar helaas, ik ben geen achtjarige op een vrije studiedag. Ik ben een flexwerker. En ja, de ruimte staat vol klimbare obstakels, het is lawaaierig en het barst van de bacteriën (gedeelde toetsenborden! Mam, kom me halen!), maar tot zover de vergelijking met een binnenspeeltuin. Het is een gewone kantoordag en er zal gewerkt moeten worden.
Dit is een column voor Chicklit.nl. Lees hier verder.