Ik ben al behoorlijk laat als ik ons kantoorgebouw binnenstorm. De deur van de lift is nog open dus ik besluit een sprintje te trekken. Zo hard als ik kan ren ik op mijn hakken richting de deur, maar die begint al in beweging te komen en geen van de twee mannen die reeds in de lift staan doet ook maar iets om dat te verhinderen.
Hoppa
Het is wel duidelijk: ik ben op mezelf aangewezen. Snel werp ik mijn been tussen de steeds kleiner wordende opening, en omdat ik niet precies weet waar de sensor zich bevindt, gooi ik hem zo hoog mogelijk – even vergetend dat ik een rokje draag. Bijna raak ik een van de mannen in zijn gezicht. ‘Sorry!’ roep ik geschrokken. Ik krijg een knikje dat moet doorgaan voor vergeving. Maar het werkt, de deur begint zich weer te openen en ik wurm me naar binnen. De mannen reageren met een ongemakkelijke staar als ik ze een helegoedemorgen wens. Per ongeluk. Want ik weet niet hoe het bij andere bedrijven zit met de liftetiquette, maar bij ons is groeten not done.
Dit is een column voor Chicklit.nl. Lees hier verder.