Een lesje geschiedenis

Via mijn Hyves netwerk hoorde ik dat er binnenkort een reünie plaatsvindt van mijn middelbare school. Ik schrok even. Ja echt, ik schrok. Want wat me altijd zo leuk had geleken (alleen had ik geen zin om het zelf te organiseren, zo ben ik dan ook wel weer) was ineens binnen handbereik. Maar heel raar: ik wist het niet meer. Zou ik wel gaan? Was dit nu wel zo’n goed idee?

Clearasil
Ik krijg steeds meer de indruk dat reünies vooral iets zijn voor mensen die zichzelf moeten bewijzen: ‘Vroeger was ik een puisterige nerd met een leren boekentas met smiley stickers en kijk nu eens: ik ben directeur van een consultancy bureau en mede dankzij Clearasil en een Vrouw met Smaak ben ik nog heel aardig opgedroogd.’ Het oorspronkelijke idee van het ontmoeten en bijpraten met oud-klasgenoten lijkt slechts bijzaak. Het gaat erom iedereen af te troeven. Het is geen pleziertje! Het is een strijd. Op leven en dood.

Geschiedvervalsing
Een ex-vriend van mij ging ook ooit om die reden naar een reünie. Hij zag er goed uit -vanzelfsprekend, anders was ik nooit op hem gevallen- maar getuige zijn oude klassenfoto’s was er een tijd waarin dat anders was. Vroeger was hij een bebrild beugelsmurfje dat blijkbaar nog geen twee woorden zonder stotteren achter elkaar kon uitspreken. Daarom wilde hij de geschiedenis gaan herschrijven. Hij had er alle reden toe en belangrijker: hij kon het zich veroorloven.

Verkeerde vrienden
Maar ik? Moet ik mijn geschiedenis gaan herschrijven? En wat is mijn geschiedenis eigenlijk?
Zoals zoveel pubers was ik zoekende. Ik experimenteerde op diverse vlakken. Van alcohol, drugs en heavy metal tot de Verkeerde Vrienden. Ik had een veel te grote bek, ik kleedde me alsof ik een shopping spree had gehad bij het Leger des Heils, ik… Oké, stop maar. Laten we concluderen dat ik genoeg redenen heb om de geschiedenis te willen herschrijven.

Natte droom
Alcohol, drugs, verkeerde vrienden, grote bek en opzichtige kleding zijn reeds lang afgeschaft. Check! Maar dan de hamvraag: is daar iets aantoonbaar beters voor in de plaats gekomen? Op mijn niet benutte HBO diploma -waardoor nu een vergooide carrière als secretaresse- met een natte schrijversdroom ga ik de strijd niet winnen. Een rijke vent heb ik ook niet, hoewel vreselijk leuk. En vergeet mijn twee bloedjes van kinderen niet. Een paar fotootjes van hen in mijn portemonnee zouden het waarschijnlijk wel goed doen, alhoewel me dat niet zal onderscheiden van veel andere voormalige klasgenoten. Kan ik niet beter wegblijven?

Futiliteiten
Nou nee. Dan weten ze zéker dat ik het niet gemaakt heb. Of zouden ze dan denken dat ik het te druk heb voor futiliteiten zoals een reünie? Dat kan natuurlijk ook.
Ik denk van niet. Ik denk dat men vooral blij is als ik er niet ben. Voor deze ene keer gun ik het alle aanwezige losers om te kunnen zeggen: ‘Gelukkig, ik zie Miss Moneypenny nergens, ik heb haar nooit gemogen. Zó nadrukkelijk aanwezig. Ze pikte ook altijd de leukste jongens in. En dan die opzichtige kleding, wat een slet!’ Beter een opruiende slet met verkeerde vrienden dan een wanhopige stumper die zich moet bewijzen op een reünie.

Ach, met een beetje mazzel missen ze me niet eens.