Read my lips

Onze oudste zoon gaat tegenwoordig naar logopedie. Lo-go-pe-die. Probeer dat maar eens uit te leggen aan een kind van drie. Een mevrouw die je leert duidelijker te praten zodat anderen je beter begrijpen. Tot nu toe verstaan alleen wij, zijn ouders, er wat van. Wij horen ook dat het grammaticaal geniaal in elkaar steekt en keurig volgens het Groene Boekje bovendien. Nu alleen die uitspraak nog.

Toen ze er bij het consultatiebureau over begonnen, waren we in eerste instantie geïrriteerd. Laat dat kind toch lekker kind zijn! Niet meteen in een hokje stoppen, komt vanzelf wel goed. Toen ze er de tweede keer weer over begonnen en ook de juf van het kinderdagverblijf hints begon te geven, keken mijn man en ik elkaar eens aan. Moeten we het misschien toch niet overwegen?

We zagen zoonlief enthousiast verhalen ophangen tegen zijn vriendjes bij het kinderdagverblijf. Die haalden hun schouders op en wilden doorlopen. Zoontje ging ervoor staan, herhaalde rustig zijn relaas. En nog een keer. Niemand begreep hem.
Zo ook bij oma. Geduldig wachtte hij tot oma alle potten en bussen op het aanrecht één voor één vragend had aangewezen. Bedoelde hij die dan? Nee, schudde hij telkens, ‘bij-toe’. Totdat oma na vijf voorwerpen eindelijk de ontbijtkoektrommel aanwees en zoon bevestigend knikte. Die bedoelde hij. ‘Bij-toe. Zei ik toch?’
We kregen medelijden met hem en medelijden bleek in dit geval een goede raadgever. We gingen het doen.

De logopediste was zo’n typetje dat je graag op haar smoel zou willen slaan. Zo’n opgewekt, articulerend mens waar ik echt jeuk van kreeg. Ze loenste ook. Ik kon de gedachte niet onderdrukken dat ze uit compensatiedrang logopedie was gaan studeren.
De eerste sessie ging geheel op aan het invullen van een vragenlijst. Hoorde onze zoon wel goed? Nou en of. Kreeg hij genoeg aandacht? Veel te veel. Dat soort dingen. Na afloop kregen we een leeg schriftje mee voor onze zoon en voor onszelf een gepeperde rekening. De tweede sessie gingen we vrolijk verder met het invullen van de lijst, ze was namelijk nog niet klaar met vragen over zijn slaapgedrag, eetgedrag en zindelijkheid. Ga je beter praten als je op een potje piest? Ik was even de weg kwijt.

Daarna richtte ze zich eindelijk op onze zoon. Hij moest allerlei plaatjes benoemen en dan schreef zij op hoe hij het uitsprak. Dat had ik zelf ook nog wel gekund. Aan het einde van de sessie, na het overhandigen van de tweede factuur, durfde ze ook nog te vragen of ze ons een e-mail mocht doorsturen over het ondertekenen van een petitie tegen de bezuinigingen op de logopedie.

Nu vraag ik u mevrouw, read my lips: Wat denkt u zelf?!

  3 reacties op “Read my lips

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Anti-spam code * * Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.